Eimreiðin - 01.01.1895, Qupperneq 66

66
á ofurlítinn fílabeinshnapp í veggnum, kveða við bjöllur i öðrum enda
hússins og að vörmu spori skýtur upp kjólklæddum og uppstroknum
þjóni og bíður hann skipana gestsins kengboginn af kurteisi. Fer hjer
líkt og segir í »f)úsund og einni nótt«, er Aladdín strauk töfralampa
sinn. Eins og að likindum ræður er allt rándýrt á húsum þessum, og
koma hjer að staðaldri þeir einir, er vel eru efnum búnir. Eá eru aðrir
veitingastaðir meðalstjettum ætlaðir; standa þeir feti neðar hvað skraut
snertir og er verð þar skaplegt á mat og drykk. Hjeðan má rekja sporið
niður á við, gestastofan færist niður i kjallarann og kjallarinn verður
dýpri og dýpri og myrkari og myrkari. Loks er drykkjustofan orðin að
kolsvartri kytru með sand á gólfi og gengur þar rauðeygður og bláþúst-
aður brennivinsberserkur um beina. Dettur manni ósjálfrátt i hug svarti-
skóli og sjálfur djöflahöfðinginn. Gestir þeir er að garði koma, eru bystir
og brúnaþungir, rámir og hásraddaðir, rifnir og tættir, klipnir og klóraðir
og alloptast með eitt eða tvö glóðaraugu. Þykir ráðlegast að eiga sem
minnst mök við þá, og verður það mörgum manninum, að hann fagnar
því stórum, að sleppa heill á húfi upp úr jarðhúsum þessum, eigi siður
en lærisveinar fögnuðu því á fyrri öldum að sleppa úr svartaskóla.
Svo kann nú mörgum að virðast, sem þessi aragrúi af gildaskálum
bendi til þess, að Danir sjeu drykkjumenn miklir, og verður það varla
úr skafið. Þó ber þess að gæta, að allur þorri ókvongaðra manna, er
eigi lifa í foreldrahúsum, neyta máltíða sinna á veitingastofunum; er
það jafnvel eigi sjaldgæft, að nýgipt hjón neyti þar miðdegisverðar sins
og þykir það umsvifaminnst.
Flestum drykkjuhúsum er lokað um miðnættisbilið, en þó eru
nokkur, er opin standa fram yfir þann tíma. Verður það mörgum
manninum fyrir, er aðrir sómamenn ganga til hvilu, að hann leitar i
faðm þeirra, er öllum stendur opinn og öllum heitir svölun og hress-
ingu eptir strit og armæðu dagsins. Það sem framar öllu öðru veitir
stöðum þessum einkennilegan blæ, er það, að hjer safnast fyrir eigi ein-
göngu karlmenn, heldur og stórhópar afkonumþeim, er um kvöldleytið
rölta um strætin til mannfanga. Þegar stigið er inn í hús þessi, verða
jafnaðarlega fyrir augum allmargar stofur, hver fram af annari, og standa
dyr allar opnar á milli. Yfir öllu hvílir kafþykkur reykjarmökkur, er
eykst með hverri stundu, því allir sitja þar gestir, bæði karlar og konur,
með vindla í munni og blása frá sjer reykjarstrókunum allt hvað af tekur.
Fram með veggjum standa borð við borð og sitja þar menn og konur,
sveipuð reykjarblæjunni eins og bylgjandi faldi, og drekka tvimenning.
Lætur kvennþjóðin eigi sitt eptir liggja, en tvíhendir ótt og titt stórar
og víðar mjaðarkollur og kneyfir út. A milli teyganna gengur á kossa-
flensi eða rifrildi, og gerast þar bæði menn og konur ölvuð. Jafnharðan
og nýja gesti ber að og þeir hafa tyllt sjer niður og dreypt á miðinum,
koma þar kvennsniptir steðjandi, ávarpa þá kumpánlega, mælast ófeimn-
islega til að fá i staupinu og gera sig jafnvel stundum svo heima-
komnar, að þær tylla sjer steinþegjandi á- knje þeim og reka að þeim
rembingskoss. Er eigi laust við að sumir kalli þetta flennuskap, eigi sízt
þeir, er nýkomnir eru heiman af Fróni. Heldur þessu athæfi þannig
áfram til þess er lokað er. Fer margur unglingurinn hjeðan út með