Eimreiðin - 01.01.1907, Page 5

5
Halldóra hét kona, ok var Þórðar dóttir; hún var í Fljótum.
Hana dreymdi um sumarit fyrir Örlygs-staða fund, at maðr kvæmi
at henni, ok kvað þetta:
Rökkr at éli, hrýtr liarðsnúinn
rignir blóði, hjálm-stofn af bol.
I’essi vísa var kveðin fyrir
staða fund, í svefni:
Dust er á jörðu,
dimt er í heimi,
nú kveðum örvar
eitri skeptar.
Pessi vísa var kveðin
kom at henni mikill maðr
Sumar mun-at þetta
svarflaust vera,
rýðr rekka sjöt
rauðu blóði.
Ormsteini presti, enn fyrir Örlygs-
Þrymr æ ok æ þrymr,
þegnar berjask;
þá kveða fyrða
fáa bláa.
vestr í Svartárdal fyrir konu einni, ok
ok illigr:
Herr mun tinnask
fyrir hraun ofan,
þar mun blóð vakit
betra en ekki.
Jón hét maðr, ok var Grettisson; hann dreymdi, at maðr
kom at honum ok kvað þetta:
Varisk þér ok varisk þér, Þá mun oddr ok egg
vindr er í lopti, arfi skipta,
blóði mun rigna nú er hin skarpa
á berar þjóðir. skálmöld komin.
Þetta var kveðit fyrir Sturlu Sighvatssyni heima at Sauðafelli,
áðr hann fór til Örlygs-staða fundar. Kona kom at honum ok
kvað:
Leyft er-at yðr néröðrum hvárir grams úr grimmri
álm-týnöndum sýna, grjót-hríð héðan líða.
Ok þótti Sturlu konan klökkvandi kveða. — Um sumarit enn
fyrir Örlygs-staða fund dreymdi þá konu, er Puriðr hét, at Fells-
enda í Dölum, at henni þótti koma at sér Sturla Sighvatsson, ok
kvað þetta:
Hverir vöktu mér Ætlask virðar,
varman dreyra? ok veit Tumi,
segit mér ok segit mér, gleðr mik ok gleðr mik,
sárt var ek leikinn. Gizur veiða.