Eimreiðin - 01.01.1907, Blaðsíða 34

34
liðinna alda, verða kvæðin full af dæmum og skoðunum úr hirð-
lífinu og dreifast þannig út til fjöldans. Pegar Pormóður Kol-
brúnarskáld átti að kveða fyrir her Ólafs konungs á undan Stikla-
staðaorustu, þá kvað hann Bjarkamál hin fornu um Hrólf konung
og kappa hans.
Látum oss sem snöggvast skygnast inn í slíka höfðingjahöll;
það er stór timburhöll, sem getur rúmað mörg hundruð manna.
Vér komumst inn úr útidyrunum framhjá þrælum, sem bera mat-
leifar út, og öðrum, sem bera eldsneyti inn til langeldanna; fram
við dyrnar er sægur af stafkörlum, sem reyna að krækja sér í
ögn af réttunum, Pað getur orðið örðugt að komast innar í höll-
ina og langeldarnir á miðju gólfi glepja manni sýn, svo ekki
verður séð í gegnum hana, inn á kvennpallinn við hinn gaflinn.
Uppi undir ræfrinu sótugu þyrlast þykkar reykjarstrokur, unz
þær komast út um ljórann í mæninum. En eftir langpöllunum
má vel sjá, þar sem alskipað er mönnum og vopn þeirra hanga
yfir þeim á veggjunum. I miðri höll eru útskornar öndvegissúlur
(sem menn hafa nokkurs konar átrúnað á) og milli þeirra önd-
vegi höfðingjans. Utar við eldana er dóttir hans á stjái, eys
öl úr skapkerinu og færir hetjunum horn sín. Par er samdrykkja
og samræður, glaumur og gleði, sem hlé verður á, er skáldið
biður sér hljóðs til að flytja kvæði um forn minni eða um drotn.
ara þeirra:
Hlýði hringberendr odda íþróttir
meðan frá Haraldi segik enum afarauðga.
Skáldið þagnar; konungur er teítur, dregur gullhring af hendi sér
og réttir að skáldinu. Konungur er í góðu skapi, hann lætur
vopn sækja úr vopnabúrinu, útlenda gripi og forfeðra-nauta;
einum gefur hann sverð, öðrum hjálm og brynju; hann bútar
gullið í sundur og útbýtir því til allra. Pá rísa þeir úr sæti,
hreyfir af ölinu og glaðir yfir gjöfunum, og róma honum þakkir
og vinna þess dýran eið að fylgja honum í opinn dauðann og
leggja lífið í sölurnar til að hefna hans. Lað er kraftur og hiti í
orðum manna í höllinni, en þar eru líka lögð viturleg ráð og
spurt ókunnra tíðinda. Ear koma nýjar hugmyndir og nýir hlutir
utan úr heimi fyrst til umræðu; en hinar eldri fornaldarminningar
bera þess líka óræk merki, að þær hafa komið við í höllum höfð-
ingja og hirða.