Eimreiðin - 01.01.1907, Síða 46

46
Það er sama haudbragðið, iðnlagið á þeim báðum og minna hver
á aðra. Pað eru þessar vísur og þeirra líkar, er aflað hafa þor-
steini og ljóðum hans vinsælda meðal íslenzkrar alþýðu. Pað er
rímlist hans og búningur allur, er menn dást einkum að og unna
mest í ljóðum hans.
Braglist þorsteins er ramíslenzk. Hún er að vísu ekki íslenzk
á þann hátt, að hann yrki líkt og hann hefði verið uppi á dögum
Eddukvæðanna eða Egils Skallagrímssonar. Pað sér ekki merki
þess á t’yrnum, að hann sé snortinn af snilli þeirra eða öðrum
fornum kveðskap, eins og t. d. Jónas og Matthías. Og hann
yrkir ekki mikið undir fornum háttum, eins og sum íslenzk nú-
tíðarskáld, einkum eldri skáldin, hafa gert — að eins eitt erindi
dróttkvætt í allri bókinni. Flestir bragarhættir hans eru samt gamlir
og góðir kunningjar. Hann leikur sér oft að ferhendum, eins og
íslenzkir alþýðumenn, er þeir láta fjúka í kviðlingum. Hann er
kvæðamaður — er þar léttastur og liprastur á vora tungu.
Hann yrkir auðvitað undir mörgum öðrum háttum — og eru
sumir þeirra bæði dýrir og söngmiklir. Hann er líka söngvari.
Og mál hans er íslenzkt. En hann er ekki »forn i máli«. Öðru
nær. Ekkert íslenzkt skáld yrkir meira á svo lifandi máli sem
hann. Edduhnoði og kenningum bregður varla fyrir í kvæðum
hans (»silki-Hlín« á einum stað hið helzta). En það er einkenni-
legt, hve fá fátíð orð eru í ljóðum hans. Lesandinn rekur sig hér
um bil aldrei á orð, er honum koma ókunnuglega fyrir, hefir ekki
heyrt áður. Hann seilist ekki eftir orðunum inn í leyndustu króka
og kima málsins, eins og Guðmundur Friðjónsson. Hann hleður
aldrei saman jafnfágætum íslenzkum kjarnyrðum og Stephán G.
Stephánsson og Einar Benediktsson, t. d. í Skútahrauni og víðara.
Hann hefir mest hversdagsorð, alþýðleg og öllum auðskilin. — Ef
rannsakað væri, hvert íslenzkt skáld hefði mestan orðaforða, hygg
ég, að margir yrðu þar ofar á baugi en hann. Og orðaröðin er
eðlileg. Hann bútar ekki í sundur samsett orð og smeygir ekki
löngum romsum í milli þeirra (eins og t. d.: »í Líbanons- er yndi
-skóg« eða þess háttar). Sumstaöar er orðaskipan hvergi breytt
frá því sem gerist í daglegu máli:
»Hvað sem gestur lék við lýð,
leizt honum á þig marga tíð;