Eimreiðin - 01.01.1907, Qupperneq 57

57
líkir hann þeim viö kararfauska, sem það klæddi menskum höm-
um og lét í stað fríðra og gáfaðra barna, er það nam á brott.
Pessir »fauskar« eru »veiku börnin« (það ér heppilegt að kalla
þau veik),
»sem við andans aftanbjarma
eru .að verka nöfnin sín«. — —
Trú hans sést ljósast í þessari stöku:
»Porsteini er ekki þörf að gá,
þó aö veik sé gnoðin.
Kortinu hans er ekkert á —
ekkert nema boðinn«.
Hún er algerlega gagnstæð trú Sigurðar Breiðfjörð, er honum
svipar til um margt:
»í*egar óhryggur heimi frá
héöan Siggi gengur,
fjöllin skyggja ekki á
alvalds bygging lengur«. — —
þorsteini hefir verið fundið það til foráttu, að kvæði hans
væri efnislaus og að hann væri ekki »kraftaskáld«.
Því skýtur dálítið skoplega við, að honum er brugðið um
efnisleysi, þar sem svo vill til, að ekkert íslenzkt skáld er efnis-
meira en hann. Petta tal manna um efnisskort sýnir ljóslega, að
það er búningurinn, er menn dást mest að í skáldskap hans og
aflaö hefir honum alþýðuhylli. Menn líta ekki á annað en bún-
inginn — sjá ekki efnið fyrir honum. Tveim konum varð eitt
sinti rætt um vel búið og vel vaxið glæsimenni, er þær sáu á
götu. »En hvað hann er vel klæddur«, sagði önnur. »En vöxt-
urinn, segðu!« kvað hin. »Á, var hann vel vaxinn«, svaraði hin
fyrri. »Eg tók ekki eftir nema búningnum«. Peim fer ekki ólíkt
þessari gáfukonu, er bregða Porsteini um efnisleysi. Það er eins
og Islendingar séu svo góðu vanir! Sum skáldin hafa þó hlotið
hæstu laun og mesta lof, sem eru hvað efnisminst og farið hafa
á hundavaði yfir líf og listir. Stöku kvæði hans eru að vísu efnis-
lítil og þaö má tilfæra ljóð í seinni útgáfu Þyrna, er ekkert erindi
áttu þangað (t. d. kvæðið til Sigurðar Thoroddsens), en þau eru
ekki mörg. Paö má og finna að sumum kvæöum hans, að kom-