Eimreiðin - 01.01.1909, Qupperneq 16

i6
Jónas Hallgrímsson var skygn.
Hann sá meira og fleira í náttúru landsins, en flestir menskir
menn höfðu séö á undan honum.
»Huldan«, sál íslenzkrar náttúru, andi landsins, tók hann til
fósturs og kendi honum fræði sín.
»Náttúrunnar numdir mál,
numdir tungur fjalla,
svo að gaztu stein og stál
í stuðia látið falla«.
»Huldan«, er hann ávarpar svo í »Hulduljóðum«:
»Ó Hulda kær, er fjöll og dali fyllir
fjölbreyttu smíði, hvar sem lífið býr«,
brá honum ungum í handkrika sinn og sýndi honum hulduheima
í allri sinni dýrð, — sýndi honum náttúruna íslenzku í skáldlegum
dýrðarljóma, sem fáum gefst að líta, og því síður að lýsa til full-
nustu.
En Jónas hlaut hvorttveggja að vöggugjöf, skarpskygnina og
hið skáldlega listfengi, til þess að lýsa því, er hann sá.
Mörgum af skáldum vorum hefur Jónas haldið í handkrika
sínum, og þaðan hafa þau séð ýmislegt af því, sem Huldan birti
honum, og lýst því vel, en elckert þeirra eins. Náttúrlýsingar
þeirra eru venjulega aðeins skrautdrættir eða umgerðir um manna
eða mannlífsmyndir, oít fagurlega dregnar, og stundum með þeirri
list og litprýði, er minnir á Jónas.
Mér dettur t. d. í hug, hið gullfagra kvæðisupphaf Matthíasar
i »Grettisljóðum«:
»Sindruðu fell í silfurbláum hökli
af sumarblíðu fagra aftanstundu,
glóeyjar fingur guðvef Eiríksjökli
úr gulli rauðu kalið höfuð bundu«.
En Jónas segir:
»Skein yfir landið sól á sumarvegi
og silfurbláan Eyjafjallatind
gullrauðum loga glæsti seint á degi