Eimreiðin - 01.01.1909, Blaðsíða 24

24
stúlkurnar horfa til hennar brosandi með gletnisaugum, þar sem
þær gægjast út um dyr og glugga; og nokkrir ungir handiðnamenn
og námsmenn horfa á hana eins og í leiðslu. En allir óska henni
góðrar ferðar og farsællar heimkomu. Og nokkrar fátækar konur,
sem koma út á götuna, líta á hana áhyggjufullum augum; þær
hneigja sig og taka af sér gleraugun, til þess að geta séð betur,
þegar hún fer framhjá, upp á túnin. En ég get ekki séð eitt
einasta óvinveitt augnaráð á eftir henni, —• nei, hvergi nokkur-
staðar í allri götunni.
Pegar hún er horfin sýnum, þurkar pabbi í flýti tárin úr
augunum á erminni sinni.
Vertu óhrædd um hana segir hann því næst við konu sína.
»Sannaðu til, hún stendur sig vel. Dúfan okkar kemst ekki í
neinn bobba, þó hún sé lítil.«
»Heyrðu«, segir kona hans, »þú talar í ráðgátum. f*ví ætti
Anna María að komast í bobba? Hún stendur engum á baki.«
»Nei, það gerir hún ekki, en samt sem áður vildi ég sannar-
lega ekki vera í hennar sporum og fara þangað, sem hún fer nú.
Nei, sannarlega vildi ég það ekki.«
»Hvernig ættir þú að fara að því? gamall og feitur bakari!«
svarar kona hans, er sér, að maður hennar er æði áhyggjufullur
vegna barnsins, og að ekki muni veita af að hressa hann með
ofurlitlu gamanyrði. Og maður hennar hlær, því honum er jafn-
létt um hlátur og grát. Og svo ganga gömlu hjónin aftur inn í
búðina.
Meðan þessu fer fram er dúfan, litli hnoðrinn, silkiblómið
litla, allvel hugrökk og ekur sem leið liggur. Hálfsmeyk er hún
auðvitað við unnustann, en í rauninni er dúfan hálfsmeyk við allar
manneskjur, og gott er það fyrir hana, því þessvegna keppast
allir um að sýna henni, hve góðir þeir í rauninni séu.
Aldrei hefur hún borið slíka virðingu fyrir Márits sem í dag.
Nú, þegar smágatan og allir vinir hennar eru horfnir sýnum, sýnist
henni hreint og beint, að Márits sé að verða miklu stórfenglegri
en ella. Hatturinn og flibbinn og vangaskeggið færist í aukana og
knýtið á hálsbindinu hans belgist upp. Röddin verður að digrum
barkaróm, sem hann á erfitt með að koma upp. Hún er ofurlítið
angurvær yfir öllu þessu, en samt sem áður er hún býsna upp
með sér af að sjá Márits í allri sinni dýrð.
Márits er svo forsjáll, hann þarf að áminna hana um svo