Eimreiðin - 01.01.1909, Síða 27

27
honum stæði öldungis á sama. Hvílíkt kæruleysi! — Borgarstjór-
inn hefði sent með Márits nokkur hlutabréf í fyrirtæki, sem illa
leit út með, en Theódór væri vís til að kaupa þau, hafði Márits
sagt. Theódór kærði sig kollóttan um í hvað hann fleygði pen-
ingum sínum. Hann hefði einhverju sinni staðið á torginu inni í
bænum og grýtt silfurpeningum kringum sig handa götustrák-
unum. Aö tapa þúsund dölum á einni nótt í spilum, og að
kveikja í pípunni sinni með tíu króna seðlum — ekkert væri
algengara en að Theódór gerði slíkt.
fetta voru þau að tala um á leiðinni.
Pá er degi var farið að halla komu þau til áfangastaðarins.
— »Aðseturshöll« Theódórs, — svo var hann vanur að nefna
bústað sinn — var eigi verksmiðja eða neitt því líkt. Bústaður
hans lá langt frá kolareyk og hamraglamri í hlíðum á háum ási,
og var þaðan hið fegursta útsýni yfir vötn og til fjalla. Húsið
var hátimbrað og lágu skógarsléttur og birkirunnar að því á alla
vegu, en lítið var þar um akurlendi, enda var bústaðurinn
fremur eigandanum til skemtunar en eiginlegur búgarður. —
Hjónaefnin óku nú eftir götu með birkitrjám og álmviði til
beggja handa og tóku því næst við lág grenitré, um það bil sem
vagninn beygði við heim að húsinu.
En einmitt þar á vegamótunum var reist heiðurshlið, og þar
stóð Theódór, ásamt öllu heimilisfólki sínu og tók á móti þeim.
Sko, því hafði dúfan litla nú aldrei trúað um Márits, að hann
mundi búa henni þvílíkar viðtökur. Pað hýrnaði óðar yfir henni.
Og hún gat þrifið í hönd hans til að þakka honum. Meira gat
hún ekki í svipinn, því nú voru þau í miðju heiðurshliðinu.
Og þar stóð hann, sá margumræddi maður, Theódór Frístedt
námueigandi, hár og svartskeggjaður og skein góðmenskan út úr
honum. Hann sveiflaði hattinum og hrópaði húrra og allur hópur-
inn tók undir og hrópaði húrra, og Anna María brosti með tárin
í augunum. Og auðvitað þótti þeim öllum vænt um hana upp
frá þeirri stundu, bara af því hún horfði slíkum augum á Márits.
Því hún ímyndaði sér auðvitað, að alt þetta væri gjört hans vegna,
og hún gat ekki stilt sig um að líta af öllu skrautinu, til þess
eins, að sjá hann taka ofan hattinn og veifa honum tígulega og
heilsa eins fallega og konunglega og hann gerði. Já, já, sér er
nú hvert augnaráðið, sem hún sendir honum! Theódór námueig-