Eimreiðin - 01.01.1909, Qupperneq 39

39
III.
Um kveldið flögra gisin, hvítleit ský í himingeimnum; um
kveldið er lygnt og hlýtt; um kveldið sveima hvítir smáhnoðrar
af pílvið og espitrjám í loftinu.
Pað er framorðið, og enginn á fótum nema Theódór námu-
eigandi. Hann er á gangi í garðinum og veltir fyrir sér, hvernig
hann eigi að fara að því, að aðskilja unga manninn og ungu
stúlkuna.
Pví aldrei, aldrei að eilífu má það ske, að Márits aki frá
húsum hans með hana við hlið sér, og hann sjálfur, Theódór
námueigandi, standi eftir á þrepunum og óski þeim farsællar
ferðar.
Hvernig á maður að geta hugsað sér það, að sleppa henni
aftur? Hún hefur nú í þrjá daga vakið fjör og kæti í húsum
hans; hún hefur, án þess nokkur veiti því eftirtekt; vanið þau við,
að hún beri umhyggja fyrir þeim öllum saman. Honum hefur
verið óviðjafnanleg unun að sjá þessa litlu, grannvöxnu stúlku
ganga um alt, eins og væri hún heima hjá sér. Theódór námu-
eigandi segir við sjálfan sig, að sér sé ómögulegt að sleppa henni,
Hann geti ekki framar lifað án hennar.
I sama bili rekur hann óafvitandi fótinn í biðukollu; og biðu-
kollan þyrlast sundur, eins og fyrirætlanir og loforð vor stundum
gera; hvítu hnoðrarnir úr henni feykjast út í loftið og dreifast í
allar áttir.
Nóttin er ekki köld, eins og næturnar venjulega eru í þessum
landshluta. Gráleitu skyjadrögin draga úr kuldanum. Vindarnir
eru, móti vanda, miskunsamir og halda sér í skefjum.
Theódór námueigandi sér hana í anda, dúfuna litlu. Hún er
að gráta, af því Márits hefur sagt skilið við hana. En hann dregur
hana að sér og kyssir tárin burt.
Lítil og mjúk hvít fis sáldast niður úr fullþroskuðum trjá-
greinunum. Svo létt eru þau, að loftið nærri því ber þau; svo
lítil og smágjör, að þau sjást naumast á grassverðinum.
Theódór brosir í kampinn, er hann hugsar til Máritsar. Hann
hugsar sér, að hann muni fara inn til hans í fyrramálið, og ná
honum í rúminu. »Heyrðu Márits«, ætlar hann þá að segja við
hann, »ég vil ekki vekja neinar vonir hjá þér, sem ekki geta ræzt.
Ef þú giftist þessari stúlku, þá máttu ekki búast við einum ein-