Eimreiðin - 01.09.1911, Blaðsíða 39

*95
Og hann ólst upp miklu fremur sem félagi hennar og leikbróðir,
en sem sonur. f*au léku sér saman, hlógu og sungu saman gegnum
bláheima bernskunnar. Þau gengu sér til skemtunar saman um tún
og grænar grundir; þau nutu saman vorblíðunnar og sumarsælunnar,
og hin glitrandi snjóæfintýri vetrarins léku þau einnig saman. Hún
skildi betur leikina hans en nokkur annar og tók meiri þátt í þeim.
Og móðirin eltist í baráttu lífsins; en umgengnin við drenginn
hennar varðveitti æskuna í sál hennar.
Og bernskuárin hans liðu eins og æfintýri gegnum alla bláheimana.
Svo komu æskuárin fyrstu með öllum áformunum nýju, með öll-
um vorgróanda vonunum. En móðirin fylgdist enn með, lét sér ant
um það, sem hann hafði fyrir stafni og var hrifin af áformum hans.
Og —- hún skipaði enn sem fyr öndvegið í hjarta hans.
Og hún er stolt af ást hans og sælli en nokkur önnur, þessi móðir.
Hún vakir með óþreytandi umhyggju yfir honum, ryður hverjum steini,
sem rutt verður, úr götu hans. Og fiún segir: lífið er inndælt. Hverj-
um hefir hlotnast hærra hlutskifti en mitt, að vaka yfir ungri, göfugri
sál? Og hver er hamingjusamari en ég, að vera elskuð með hreinni
sonarást af þessari göfgu, ungu sál, að mega vera vinkona hans, sá,
sem hann ann mest allra í heiminum? Hún sér bresti hans betur en
allir aðrir, því hinar viðkvæmustu tilfinningar ástarinnar hafa skerpt sjón
hennar; og hún getur orðið hrygg og áhyggjufull út af drengnum sínum.
En hún — elskar hann jafnheitt fyrir það. Það fer ekki eins og um
ástina milli eiginmanns og eiginkonu, er brestirnir, sem þau smámsam-
an finna hvort hjá öðru, verða þeim vonbrigði og draga þannig ef til
vill úr ást þeirra. Móðirin þekkir barnið sitt frá því það fæddist; ekk-
ert í eðli þess kemur henni ókunnuglega fyrir. Og eigingirni er ekki
til í móðurástinni. Þess vegna met ég þá ást meira en nokkra aðra
ást í heiminum, af því ekkert getur breytt henni, af því hún getur
fyrirgefið alt, og af því hún sloknar ekki fyr en í dauðanum — eða
nei, hún sloknar ekki heldur í dauðanum! Kristur sagði: Menn gift-
ast ekki á himnum. En það er trúa mín, að við fáum að hafa börnin
okkar næst okkur og fáum að elska þau — einnig á himnum — dá-
lítið meira en alla aðra.
þú skilur, vona ég, kæra Anna mín, að slík móðir, sem ég nú
hefi lýst, hlýtur að vera sæl, jafnvel þótt lífið hafi ekki að öðru leyti
haft henni mikla hamingju að færa. En — þessi móðir veit líka og
skilur, að þessi ást sonar hennar getur ekki haldist þannig við alla æfi
hans. Með angurblíðum rómi syngur hún barnagæluna gömlu:
»Bíum og blaka ég læt sem ég sofi,
álftimar kvaka; en samt mun ég vaka«.
Móður-nafnið verður að vísu jafnan kært, — en, eins og segir í vís-
unni sænsku:
»Þegar stór þú orðinn ert,
önnur faðmlög, veit ég bert,
gleðja meir en móðurarmar,
meir þig laða aðrir hvarmar;
þegar unnið þau þú hefur,
þína manndómsró það grefur«.