Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1911, Blaðsíða 75

Eimreiðin - 01.09.1911, Blaðsíða 75
231 ÍVí að löngunarhýr ofan Ljóshiminn snýr ljúfraryÍ7r3«;- að ástþrungnumbarmi; skjálfa bjarkir og strá hrolli himneskum þá, þegar hún vefst að brúðgumans armi. Hauður fagnar og flóð, og sinn allsherjar-óð kveður alt, sem að andar og lifir; og úr loftinu blá glæstum gullskýjum frá hrynja gleðitár brúðhjónin yfir. Þá ber aftann og ár röðul-róskrýndar brár, þá er rósemd um dagana ljósa; nóttin vorblíð í værð nemur náttgalans mærð yfir nýsprotnu kvistunum rósa. Ást við ást verður fest, og þá unnast mun flest, þegar ástkliður vorfugla hljómar; undir laufdimmum hlyn hittir heitmey sinn vin, þegar heiðgullna kveldstjarnan ljóm- Ó, þú blíðasta vor, ar' öll þín blessunar spor eru blómstigir elskunnar hreinu; og sem árdögg þín gljár tindra gleðinnar tár, þar sem tvent hefir orðið að einu. Og þó hefir hann enn meiri mætur á haustinu eða haustkvöldun- urn; þau telur hann fegurst af öllu: Vor er inndælt, eg það veit, þá ástar kveður raustin; en ekkert fegra á fold ég leit en fagurt kvöld á haustin. Aftansunna þegar þýð um þúsundlitan skóginn geislum slær og blikar blíð bæði um land og sjóinn. Setjumst undir vænan við, von skal hugann gleðja; heyrum sætan svana-klið, sumarið er að kveðja. Endaslept er ekkert hér, alvalds rekjum sporið: Morgunn ei af aftni ber, og ei af hausti vorið. Oflof valið æsku þrátt elli sæmd ei skerði; andinn getur hafist hátt, þó höfuð lotið verði. Æska, ég hef ást á þér, fyr elli kné skal beygja; fegurð lífs þó miklist mér, meira er hitt: að deyja. Elli, þú ert ekki þung anda guði kærum; fögur sál er ávalt ung undir silfurhærum. Fagra haust, þá fold ég kveð, faðmi vef mig þínum; bleikra laufa láttu beð að legstað verða mínum. En auk þess sem Steingrímur er skáld fegurðarinnar og ljóssins, kærleikans og ástarinnar, ættjarðarinnar og frelsisins, náttúrunnar og árstíðanna, þá er hann líka framúrskarandi ádeiluskáld, og sihspekingur. Og ávalt hafa kenningar hans það einkenni, að þær eru svo hollar og kærleiksríkar. Trúmaður hefir hann jafnan verið, enda hefir hann kveðið einhvern hinn dýrðlegasta lofsöng til guðdómsins, sem til er á íslenzkri tungu, og líklega þó viðar sé leitað (»Guð, hæst í hæð«). Og hans æðsta lífsregla er líka, að trúa fyrst og fremst á guð, sem sé ná- lægur í allri náttúrunni, og því næst á hið góða, guðseðlið í manninum sjálfum: Trúðu á tvent í heimi, guð í alheims geimi, tign sem hæsta ber: guð í sjálfum þér.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.