Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1911, Page 75

Eimreiðin - 01.09.1911, Page 75
231 ÍVí að löngunarhýr ofan Ljóshiminn snýr ljúfraryÍ7r3«;- að ástþrungnumbarmi; skjálfa bjarkir og strá hrolli himneskum þá, þegar hún vefst að brúðgumans armi. Hauður fagnar og flóð, og sinn allsherjar-óð kveður alt, sem að andar og lifir; og úr loftinu blá glæstum gullskýjum frá hrynja gleðitár brúðhjónin yfir. Þá ber aftann og ár röðul-róskrýndar brár, þá er rósemd um dagana ljósa; nóttin vorblíð í værð nemur náttgalans mærð yfir nýsprotnu kvistunum rósa. Ást við ást verður fest, og þá unnast mun flest, þegar ástkliður vorfugla hljómar; undir laufdimmum hlyn hittir heitmey sinn vin, þegar heiðgullna kveldstjarnan ljóm- Ó, þú blíðasta vor, ar' öll þín blessunar spor eru blómstigir elskunnar hreinu; og sem árdögg þín gljár tindra gleðinnar tár, þar sem tvent hefir orðið að einu. Og þó hefir hann enn meiri mætur á haustinu eða haustkvöldun- urn; þau telur hann fegurst af öllu: Vor er inndælt, eg það veit, þá ástar kveður raustin; en ekkert fegra á fold ég leit en fagurt kvöld á haustin. Aftansunna þegar þýð um þúsundlitan skóginn geislum slær og blikar blíð bæði um land og sjóinn. Setjumst undir vænan við, von skal hugann gleðja; heyrum sætan svana-klið, sumarið er að kveðja. Endaslept er ekkert hér, alvalds rekjum sporið: Morgunn ei af aftni ber, og ei af hausti vorið. Oflof valið æsku þrátt elli sæmd ei skerði; andinn getur hafist hátt, þó höfuð lotið verði. Æska, ég hef ást á þér, fyr elli kné skal beygja; fegurð lífs þó miklist mér, meira er hitt: að deyja. Elli, þú ert ekki þung anda guði kærum; fögur sál er ávalt ung undir silfurhærum. Fagra haust, þá fold ég kveð, faðmi vef mig þínum; bleikra laufa láttu beð að legstað verða mínum. En auk þess sem Steingrímur er skáld fegurðarinnar og ljóssins, kærleikans og ástarinnar, ættjarðarinnar og frelsisins, náttúrunnar og árstíðanna, þá er hann líka framúrskarandi ádeiluskáld, og sihspekingur. Og ávalt hafa kenningar hans það einkenni, að þær eru svo hollar og kærleiksríkar. Trúmaður hefir hann jafnan verið, enda hefir hann kveðið einhvern hinn dýrðlegasta lofsöng til guðdómsins, sem til er á íslenzkri tungu, og líklega þó viðar sé leitað (»Guð, hæst í hæð«). Og hans æðsta lífsregla er líka, að trúa fyrst og fremst á guð, sem sé ná- lægur í allri náttúrunni, og því næst á hið góða, guðseðlið í manninum sjálfum: Trúðu á tvent í heimi, guð í alheims geimi, tign sem hæsta ber: guð í sjálfum þér.

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.