Eimreiðin - 01.09.1911, Blaðsíða 75

231
ÍVí að löngunarhýr
ofan Ljóshiminn snýr
ljúfraryÍ7r3«;- að ástþrungnumbarmi;
skjálfa bjarkir og strá
hrolli himneskum þá,
þegar hún vefst að brúðgumans armi.
Hauður fagnar og flóð,
og sinn allsherjar-óð
kveður alt, sem að andar og lifir;
og úr loftinu blá
glæstum gullskýjum frá
hrynja gleðitár brúðhjónin yfir.
Þá ber aftann og ár
röðul-róskrýndar brár,
þá er rósemd um dagana ljósa;
nóttin vorblíð í værð
nemur náttgalans mærð
yfir nýsprotnu kvistunum rósa.
Ást við ást verður fest,
og þá unnast mun flest,
þegar ástkliður vorfugla hljómar;
undir laufdimmum hlyn
hittir heitmey sinn vin,
þegar heiðgullna kveldstjarnan ljóm-
Ó, þú blíðasta vor, ar'
öll þín blessunar spor
eru blómstigir elskunnar hreinu;
og sem árdögg þín gljár
tindra gleðinnar tár,
þar sem tvent hefir orðið að einu.
Og þó hefir hann enn meiri mætur á haustinu eða haustkvöldun-
urn; þau telur hann fegurst af öllu:
Vor er inndælt, eg það veit,
þá ástar kveður raustin;
en ekkert fegra á fold ég leit
en fagurt kvöld á haustin.
Aftansunna þegar þýð
um þúsundlitan skóginn
geislum slær og blikar blíð
bæði um land og sjóinn.
Setjumst undir vænan við,
von skal hugann gleðja;
heyrum sætan svana-klið,
sumarið er að kveðja.
Endaslept er ekkert hér,
alvalds rekjum sporið:
Morgunn ei af aftni ber,
og ei af hausti vorið.
Oflof valið æsku þrátt
elli sæmd ei skerði;
andinn getur hafist hátt,
þó höfuð lotið verði.
Æska, ég hef ást á þér,
fyr elli kné skal beygja;
fegurð lífs þó miklist mér,
meira er hitt: að deyja.
Elli, þú ert ekki þung
anda guði kærum;
fögur sál er ávalt ung
undir silfurhærum.
Fagra haust, þá fold ég kveð,
faðmi vef mig þínum;
bleikra laufa láttu beð
að legstað verða mínum.
En auk þess sem Steingrímur er skáld fegurðarinnar og ljóssins,
kærleikans og ástarinnar, ættjarðarinnar og frelsisins, náttúrunnar og
árstíðanna, þá er hann líka framúrskarandi ádeiluskáld, og sihspekingur.
Og ávalt hafa kenningar hans það einkenni, að þær eru svo hollar og
kærleiksríkar. Trúmaður hefir hann jafnan verið, enda hefir hann
kveðið einhvern hinn dýrðlegasta lofsöng til guðdómsins, sem til er á
íslenzkri tungu, og líklega þó viðar sé leitað (»Guð, hæst í hæð«). Og
hans æðsta lífsregla er líka, að trúa fyrst og fremst á guð, sem sé ná-
lægur í allri náttúrunni, og því næst á hið góða, guðseðlið í manninum
sjálfum:
Trúðu á tvent í heimi, guð í alheims geimi,
tign sem hæsta ber: guð í sjálfum þér.