Eimreiðin - 01.09.1911, Blaðsíða 73

229
unsárinu eftir hina liðnu nótt, svo að við getum eftirlátið niðjum okkar
betri arf, en þeir okkur, orðið þeim betri feður; því einmitt það er
hámark ættjarðarástarinnar, að vinna ekki einungis fyrir sjálfa sig, held-
ur líka fyrir komandi kynslóðir:
Vér grátum hið liðna, — en grátum sem styzt,
svo gætum ei komandi tíma;
ei sturlun oss gefur þá stund, sem er mist, —¦
en stórfum, fyrst liðin er gríma.
Því fefiranna ddbleysi er barnanna ból,
og bölvun í nútib er framtíoar kv'öl.
Þeim, sem æfinnar magn fyrir móðurlands gagn
hafa mestum af trúnaði þreytt,
hljómar alþjóðar lof yfir aldanna rof,
þvi peir óbornum veg hafa greitt.
Pá elskar Steingrímur ndttúruna, einkum alt hið fagra og blíða í
henni; þar leitar hann sér hressingar og svölunar, þegar eitthvað amar að :
Náttúran fögur, eilíf-ung, ef sjúkt er hold og sál mín hrygg,
ég elska þig, þú svölun lér;
hvort lífs míns kjör eru létt eða þung, sem barn við móður brjóst ég ligg
þú lífgar mig; á brjóstum þér.
Margar af náttúrulýsingum hans eru fyrirtak, og er vant úr að
velja til dæmis. En sérstaklega er það þó íslenzk náttúra, sem hrífur
hann og hann elskar mest:
Ég elska yður, þér íslands fjöll! égelskaþaðmeðvetrarskrautiðbjart,
með enni björt í heiðis bláma, hin heiðu kvöld,
þér dalir, hlíðar fossa fjöll, er himintjöld
og fiúð, þars drynur brimið ráma. af norðurljósa leiftrum braga.
Eg elska land með algrænt sumarskart,
Einkennilega einföld og látlaus, en þó jafnframt svo unaðsleg, er
lýsing hans í sSystkinin á berjamó« :
Sitjum fjalls á breiðri brún, Situr hrafn á háum stein,
báðum okkur skemti lengi, huldumanninn sá ég skjótast
yfir velli, vötn og engi bak við hvítan foss sem fljótast,
horfa á slegin heimatún, skikkja rauð við röðli skein.
Við oss fögur bygðaból Hulinn blárri himinlind
blasa hýrt á kyrru fróni; heyrist mér að valur gjammi;
fram er svifin nú að nóni vellur spói í votum hvammi,
hvíldardagsins heiða sól. jarmar hátt á kletti kind.
Skýin verjast gleðigrát, Ó, hvað jörðin angar hér,
geyr í hrauni lævís tóa, einir þekur grund og víðir,
syngur hátt í lofti lóa, lyngið þétta lautu skrýðir,
leika um teiginn trippi kát. móðurfold á borðið ber.
Niðrí dalinn djúpa sjá! Hér er systir sæla nóg,
Vatn í ljóma sólar sefur, sætur ilmur heiðargrasa;
sérðu að örninn tylt sér hefur sjáðu blárra berja klasa,
bakkann siiungselfar á? sólarvarma, svarta kló.