Eimreiðin - 01.09.1911, Qupperneq 73

229
unsárinu eftir hina liðnu nótt, svo að við getum eftirlátið niðjum okkar
betri arf, en þeir okkur, orðið þeim betri feður; því einmitt það er
hámark ættjarðarástarinnar, að vinna ekki einungis fyrir sjálfa sig, held-
ur líka fyrir komandi kynslóðir:
Vér grátum hið liðna, — en grátum sem styzt,
svo gætum ei komandi tírna;
ei sturlun oss gefur þá stund, sem er rnist, —
en störfum, fyrst liðin er gríma.
Því fe’branna dáðleysi er barnanna böl,
og bölvun í nútíb er framtíbar kvöl.
Þeim, sem æfinnar magn fyrir móðurlands gagn
hafa mestum af trúnaði þreytt,
hljómar alþjóðar lof yfir aldanna rof,
fví feir óbornum veg hafa greitt.
Þá elskar Steingrímur náttúruna, einkum alt hið fagra og blíða í
henni; þar leitar hann sér hressingar og svölunar, þegar eitthvað amar að :
Náttúran fögur, eilíf-ung, ef sjúkt er hold og sál mín hrygg,
ég elska þig, þú svölun lér;
hvort lífs míns kjör eru létt eða þung, sem barn við móður brjóst ég ligg
þú lífgar mig; á brjóstum þér.
Margar af náttúrulýsingum hans eru fyrirtak, og er vant úr að
velja til dæmis. En sérstaklega er það þó íslenzk náttúra, sem hrífur
hann og hann elskar mest:
Ég elska yður, þér íslands fjöll!
með enni björt í heiðis bláma,
þér dalir, hlíðar fossa fjöll,
og flúð, þars drynur brimið ráma.
Ég elska land með algrænt sumarskart,
ég elska það með vetrarskrautið bjart,
hin heiðu kvöld,
er himintjöld
af norðurljósa leiftrum braga.
Einkennilega einföld og látlaus, en þó jafnframt svo unaðsleg, er
lýsing hans í ^Systkinin á berjamó« :
Sitjum fjalls á breiðri brún,
báðum okkur skemti lengi,
yfir velli, vötn og engi
horfa á slegin heimatún,
Við oss fögur bygðaból
blasa hýrt á kyrru fróni;
fram er svifin nú að nóni
hvíldardagsins heiða sól.
Skýin verjast gleðigrát,
geyr í hrauni lævís tóa,
syngur hátt í lofti lóa,
leika um teiginn trippi kát.
Niðrí dalinn djúpa sjá!
Vatn í ljóma sólar sefur,
sérðu að örninn tylt sér hefur
bakkann silungselfar á?
Situr hrafn á háum stein,
huldumanninn sá ég skjótast
bak við hvítan foss sem fljótast,
skikkja rauð við röðli skein.
Hulinn blárri himinlind
heyrist mér að valur gjammi;
vellur spói í votum hvammi,
jarmar hátt á kletti kind.
Ó, hvað jörðin angar hér,
einir þekur grund og víðir,
lyngið þétta lautu skrýðir,
móðurfold á borðið ber.
Hér er systir sæla nóg,
sætur ilmur heiðargrasa;
sjáðu blárra berja klasa,
sólarvarma, svarta kló.