Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1911, Blaðsíða 40

Eimreiðin - 01.09.1911, Blaðsíða 40
196 Og sá tími kemur, er hann finnur þá, sem rænir hann »manndóms- rónni«. Tíguleg og skínandi, fegurri en alt annað, líður hún inn á lífs- braut hans og slær gleðiljóma og fögnuði á hana, sem er langtum, langtum meiri, en hann nokkru sinm naut í bláheimum bernskunnar. Smámsaman verður móðirin að rýma öndvegissessinn í lífi hans. Astúð- lega og nærgætnislega lyftir hann henni niður úr hásætinu, þar sem hún hefir setið frá því hann fyrst man til sín, og setur hana í ömmu- stólinn, og kinkar hlýlega kolli til að kveðja og þakka fyrir það, sem nú er búið að vera og aldrei kemur aftur. Því nú er hún komin í spilið, sú, sem ekkert og enginn getur við jafnast. Og móðirin kinkar kolli á móti, hlýlega og angurblítt. Hún fyrt- ist ekki, því hún veit, að svona er lífið. Og hún leggur lófann á koll hans og segir ástúðlega: »Guð blessi þig, sonur minn! Og kæra þökk fyrir það, sem þú hefir verið mér, og það, sem ég hefi fengið að vera fyrir þig í öll þessi inndælu ár!« En í stólnum sínum situr hún kyr. Og hún hugsar með sér: Hún er lagleg, þessi litla stúlka, sem ég hefi orðið að rýma fyrir, og góð er hún líka. Og hún er ung og blómleg eins og vorgróandinn. En þekkir hún drenginn minn? Ætli hún skilji hann? Ætli hún um- beri alt, eins og ég hefi gert? Getur hún fyrirgefið og fyrirgefið og elskað jafnheitt um öll hin mörgu og löngu ár? Ætli mér geti nokk- urntíma fundist, hún unna honum nógu mikið, vera nógu mikið veit- andi fyrir hann? Nei, og aftur nei, í því efni getur hvorki fegurð hennar og hörundsblómi né lokkasafnið Ijósgula orðið henni að liði. Hún mun aldrei eins og móðirin geta orðið sífelt veitandi; hún vill láta veita sér sjálfri, af því hún er ung og fögur og vön við dekur og eftirlæti hjá ástríkri móður. Hún vill sjálf, að dekrað sé við sig, látið eftir sér, henni fyrirgefið og hún elskuð takmarkalaust og óendanlega. Um það munu allar hugsanir hennar snúast — að minsta kosti sona fyrstu árin. — — Og við að hugsa sona, sitjandi í ömmustólnum, mun móðirin verða að tengdamóður, kæra Anna mín. Hún skýtur áhyggjufullum, árvökr- um augum inn á heimilið nýja, og — þar er hitt og þetta ekki eins og hún vildi, að drengurinn hennar elskulegi ætti við að búa! Og móðirin verður nú aldrei ánægð með, hvernig nokkur annar umgengst drenginn hennar eða er við drenginn hennar. Og þessvegna vil ég ekki, elskulega Anna mín, koma og búa hjá ykkur. Þó ég slægi þagnarblæju yfir umkvartanir mínar, segði jafnvel ekki eitt aukatekið orð, þá mundir þú samt sjá það, finna það, að mér þætti ýmislegs á vant bæði hér og þar. Og vekja þér gremju með þessum þöglu umkvörtunum mínum, — það vil ég ekki gera þér; svo slæm tengdamóðir er ég ekki. Nei, — ein tvö verðið þið að berjast baráttu lífsins. En einmitt sú baráttan er erfiðust allra í lífinu, er tvær persónur, sem í fyrstunni eru alveg ókunnugar, eiga að samlaðast hvor annarri og verða eitt, og gæta þess, að hvor þeirra fái að njóta sfn í friði fyrir hinni og þó jafnframt í samræmi við hina, án þess að önnur þeirra þurki út ein- kenni og einstaklingsmót hinnar. Þvf á þann hátt verða mörg hjón
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.