Eimreiðin - 01.09.1911, Qupperneq 40

196
Og sá tími kemur, er hann finnur þá, sem rænir hann »manndóms-
rónni«.
Tíguleg og skínandi, fegurri en alt annað, líður hún inn á lífs-
braut hans og slær gleðiljóma og fögnuði á hana, sem er langtum,
langtum meiri, en hann nokkru sinm naut í bláheimum bernskunnar.
Smámsaman verður móðirin að rýma öndvegissessinn í lífi hans. Astúð-
lega og nærgætnislega lyftir hann henni niður úr hásætinu, þar sem
hún hefir setið frá því hann fyrst man til sín, og setur hana í ömmu-
stólinn, og kinkar hlýlega kolli til að kveðja og þakka fyrir það, sem
nú er búið að vera og aldrei kemur aftur. Því nú er hún komin í
spilið, sú, sem ekkert og enginn getur við jafnast.
Og móðirin kinkar kolli á móti, hlýlega og angurblítt. Hún fyrt-
ist ekki, því hún veit, að svona er lífið. Og hún leggur lófann á koll
hans og segir ástúðlega: »Guð blessi þig, sonur minn! Og kæra þökk
fyrir það, sem þú hefir verið mér, og það, sem ég hefi fengið að vera
fyrir þig í öll þessi inndælu ár!«
En í stólnum sínum situr hún kyr. Og hún hugsar með sér:
Hún er lagleg, þessi litla stúlka, sem ég hefi orðið að rýma fyrir, og
góð er hún líka. Og hún er ung og blómleg eins og vorgróandinn.
En þekkir hún drenginn minn? Ætli hún skilji hann? Ætli hún um-
beri alt, eins og ég hefi gert? Getur hún fyrirgefið og fyrirgefið og
elskað jafnheitt um öll hin mörgu og löngu ár? Ætli mér geti nokk-
urntíma fundist, hún unna honum nógu mikið, vera nógu mikið veit-
andi fyrir hann? Nei, og aftur nei, í því efni getur hvorki fegurð
hennar og hörundsblómi né lokkasafnið Ijósgula orðið henni að liði.
Hún mun aldrei eins og móðirin geta orðið sífelt veitandi; hún vill
láta veita sér sjálfri, af því hún er ung og fögur og vön við
dekur og eftirlæti hjá ástríkri móður. Hún vill sjálf, að dekrað sé við
sig, látið eftir sér, henni fyrirgefið og hún elskuð takmarkalaust og
óendanlega. Um það munu allar hugsanir hennar snúast — að minsta
kosti sona fyrstu árin. — —
Og við að hugsa sona, sitjandi í ömmustólnum, mun móðirin verða
að tengdamóður, kæra Anna mín. Hún skýtur áhyggjufullum, árvökr-
um augum inn á heimilið nýja, og — þar er hitt og þetta ekki eins
og hún vildi, að drengurinn hennar elskulegi ætti við að búa! Og
móðirin verður nú aldrei ánægð með, hvernig nokkur annar umgengst
drenginn hennar eða er við drenginn hennar.
Og þessvegna vil ég ekki, elskulega Anna mín, koma og búa
hjá ykkur. Þó ég slægi þagnarblæju yfir umkvartanir mínar, segði
jafnvel ekki eitt aukatekið orð, þá mundir þú samt sjá það, finna það,
að mér þætti ýmislegs á vant bæði hér og þar. Og vekja þér gremju
með þessum þöglu umkvörtunum mínum, — það vil ég ekki gera þér;
svo slæm tengdamóðir er ég ekki.
Nei, — ein tvö verðið þið að berjast baráttu lífsins. En einmitt
sú baráttan er erfiðust allra í lífinu, er tvær persónur, sem í fyrstunni
eru alveg ókunnugar, eiga að samlaðast hvor annarri og verða eitt, og
gæta þess, að hvor þeirra fái að njóta sfn í friði fyrir hinni og þó
jafnframt í samræmi við hina, án þess að önnur þeirra þurki út ein-
kenni og einstaklingsmót hinnar. Þvf á þann hátt verða mörg hjón