Eimreiðin - 01.09.1911, Qupperneq 48

204
á dagskrá þjóðar vorrar, ef það kynni að geta orðið einhverjum
holl leiðbeining og áttaviti.
Pað mál, sem enn er efst á dagskrá, er sambandsmálið,
og er þar í rauninni um ekki færri en 6 stefnur að ræða: i. Inn-
limun (Inkorporation), 2. Nýlendusamband (Koloniforbindelse),
3. Veldissamband (Statsforbindelse), 4. Mdlefnasamband (Real-
union), 5. Persónusamband (Personalunion) og 6. Skilnað.
I. INNLIMUN. Innlimunarstefnan er nú alveg fallin úr sög-
unni. Innlimun dettur nú engum dönskum manni í hug, hvað þá
heldur íslendingi. Þegar menn því nú á dögum eru að hampa
orðinu finnlimun«, þá er það annaðhvort af því, að þeir, sem það
;gera, vita ekki hvað innlimun er, eða þeir — mót betri vitund —
eru að nota þetta orð sem grýlu til að hræða fáfróðan almúga
og villa honum sýn, af því þeir vita, að það er frá gömlum tíma
álíka illa þokkað og orðið »einokun«. En í tíð Jóns Sigurðsson-
ar var innlimunarstefnan enginn reykur, heldur bráðlifandi, og ein-
mitt sá örðugasti draugur, sem hann átti við að glíma. En hann
kom honum fyrir og kvað niður svo trúlega, að hann gengur
aldrei aftur, þó magnaður væri á sinni tíð.
Sú »innlimun«, sem þjóðernisflokkur Dana otaði fram og Jón
Sigurðsson átti við aþ stríða, var sú stefna, að sameina sem allra
fastast Danmörku sjálfa, Slésvík, Færeyjar og Island og kalla
þetta »Danmerkurríki«, en halda Holtsetalandi og Láenborg fyrir
utan. ísland átti þá að verða að sínu leyti eins og Fjón eða Lá-
land, ein af hinum dönsku eyjum, og hafa alla löggjöf og stjbrn
.sameiginlega nieð Dönum. Alþingi átti aðeins að vera ráðgef-
andi (eins og lögþing Færeyinga nú), en Islendingar að senda
nokkra menn á ríkisþing Dana, sem mundu hafa haft þar atkvæða-
afl álíka og 1 á móti 20 eða 25. Island átti þannig að verða
i>þartur úr einum þarti ríkisins« og »komast undir stjórn hinn-
ar dönsku þjóðar, í stað konungsins« (FN. XII, 105, 107, 115;
XXI, 33). Islendingar áttu þannig hvorki að hafa neitt sjálfsfor-
ræði í sínum eigin málum né nokkurt samþyktarvald um samband
þeirra við Dani og hluttöku í hinu almenna löggjafarvaldi. Um
þetta áttu Danir einir að skera og skapa, eins og þeim þóknað-
ist bezt.
Gagnvart þessari stefnu barðist Jón Sigurðsson af öllum kröft-
um. Hann tók það fram, að ísland hefði aldrei verið innlimað
Danmörku sérílagi og heldur ekki Noregi á sínum tíma. Fað hefði »í