Eimreiðin - 01.09.1911, Side 70

22Ó
verður dökt á henni og engin prjálsöm list getur bætt úr fegurðar-
missinum:
Sá ég þig í sakleysinu ljóma
sólin brendi þinn hinn fagra lit;
varstu í dalnum blómið allra blóma.
blekti þig ei heimsins pijál né glit.
Liljan hvíta, himindöggin skæra,
hreinan sem þinn vætti meyjar fót,
sýndust mér af sálu þinni læra
sólarfögrum himni að brosa mót.
Fyr í þinni fátækt auðug varstu,
fegurð búin líkt sem dygðar hjúp,
hulin flíkum hjarta flekklaust barstu —-
himinperlu varpstu í sjávardjúp.
Hvernig ertu hröpuð stjarnan bjarta
heiðum nið’r af þínum dýrðar stig?
Rósin fagra, náði naðran svarta
næmu biti svo að eitra þig?
Silkið þína svívirðing ei dylur,
Snjóhvítt línið verður dökt á þér.
Hríðin kalda, döggin lofts mun lauga
leiði þitt, — en ekkert mannlegt tár.
Þetta sýnir, hve holl siðakenning Steingríms er, og hve hart hann
dæmir léttúðina og lausungina, jafnframt þvf er hann syngur hinni hreinu
og saklausu ást hið hæsta lof og dýrð. En þó hann dæmi hart og
hafi mikla óbeit á léttúðinni, þá þornar aldrei kærleikslindin í hjarta
hans, heldur brýzt fram með óstöðvandi afli, svo að hann að lokum
ávarpar hina hröpuðu stjörnu þannig:
Á þér hvíli himins líknar auga,
harmi þrungnar síga láttu brár;
lokknum slegnum, höfði grátnu hneigðu
hans að fótum, öll sem græðir mein;
glæstu skrúði, gulli og perlum fleygðu,
guði skína fegurst tárin hrein.
Og svo yfirgnæfandi er kærleikstilfinningin í sál hans, að hann
getur ekki einu sinni hatað þá, sem rofið hefir ást sína og eiða við
hann sjálfan:
Ég get þig ei hatað, sem áður unni eg mest,
en oft hef ég þess óskað, við hefðum aldrei sézt;
ég get þig ei elskað, fyrst ást þín reyndist tál,
en æfilangt þinn skuggi mun hvíla á minni sál.
Það er heldur ekki eingöngu ástin milli karls og konu, sem Stein-
grímur vegsamar; móðurástin er honum jafnhelg. Og leitun mun verða
á öðrum eins barnsóði og »Sof nú, mitt barn«. Þar í er þetta: