Eimreiðin - 01.01.1913, Síða 29

29
sem hann sjálfur vissi og var því nokkurskonar lifandi fréttablað,
sem fólki, er bjó á útkjálkum, þótti gaman að rýna í. En þó var,
jafn-opinskár og hann virtist vera, eitthvað leyndardómsfult við
hann, eins og við þann, er þegir um sumt, er hann veit. Orsök-
in var víst sú, að menn þóttust vita, — þó enginn gæti fært á
það sönnur, — að meðal annarra hluta í strigapokanum sínum
bæri hann meira eða minna saklausa pistla milli manna og kvenna,
sem væru of mikil launung til að sendast með póstinum.
Aldrei — eða að minsta kosti mjög ógjarna, og þá aðeins
í manndrápsbyl, því honum varð aldrei misdægurt — settist hann
að á sama stað meira en eina nótt í senn. Að sofa tvær nætur
í einu í sama rúminu, þoldi flökkublóðið í honum með engu móti.
í»ó hann, eins og áður er sagt, færi ekki nema til næsta
bæjar — það var þó ofurlítil umbreyting. Og stöðug umbreyt-
ing var orðin lífsskilyrði fyrir hann.
Verkefni tók hann sér aldrei í hönd. Nema ef einhver hús-
móðir óskaði eftir að hann rendi fyrir hana hlut; eða hann sæi
»blómarós«, eins og hann komst að orði, sem setti hann í bál og
brand — og í ástum var hann valtur á velli. Þá var hann vís
að gleyma letinni stundarkorn, rjúka beina leið þangað, sem hann
vissi af rennibekk, renna rokk eða eitthvað annað í vímunni, flýta
sér með listasmíðina tilbaka og gefa þeim, sem ætlað var.
Hann var ánægður með hvað sem hann fékk í laun, þökk
eða fé — já, þó hann fengi hvorugt. Ef það var ástapantur, sem
hann hafði rent, þá hafði ástin blossað upp í áreynslunni við
verkið. Og morguninn eftir var hvorttveggja gleymt.
Og Hjálmar hélt leiðar sinnar, með hvíta broddstafinn sinn í
hendinni. Hann var alténd í grárri, fóðurlausri vaðmálsúlpu, sem
náði niður að hnjám, og bar á baki strigapoka, sem ýmist var
vel troðinn eða tómlegur.
Hann var jafnan í góðu skapi. fó honum væri synjað gist-
ingar — og það kom fyrir — eða þó hann hefði ekkert fengið
að borða svo dægrum skifti, lék þó alténd bros um gula skeggið,
sem var upplitað af sól og vindi.
Mörgum var vel til hans — einkum börnum, og unglingum
þeim, sem hann bar bréf á milli.
En margt af fullorðna fólkinu gat ekki fyrirgefið honum let-
ina og flakkið. Ef til vill þótti heimaalningunum og þeim, sem
urðu að púla fyrir lífinu frá degi til dags, og sem inst inni lang-