Eimreiðin - 01.01.1913, Qupperneq 66

66
Gamli maðurinn góði settist nú við eldinn og tók drenginn á
kné sér; vatt hárið á honum og vermdi honum á höndunum í
lófa sínum; bar síðan fyrir hann bæði vistir og vín.
Tók drengurinn nú að lifna við og hressast og roðna í
kinnum; hljóp hann þá niður á gólfið, gerði sig heimakominn og
fór að ólmast hringinn í kring um gamla manninn.
sPú ert mesti fjörhnokki*, sagði öldungurinn, »en hvað ertu
kallaður?*
»Ásthugi heiti ég«, svaraði drengurinn, þekkirðu mig ekki?
farna liggur boginn minn, og þú mátt trúa því, að ég kann að>
fara með hann. En líttu útl
Tað er komið heiðskírt veður
og glaða tunglskin*.
»En boginn þinn er allur
skemdur«, sagðiþágamlaskáldið.
»Nei«, svaraði pilturitin,
»hann er orðinn skrælþur og er
alveg óskemdur; ég finn að hann
er fullstinnur, og nú er bezt að
ég reyni hann«.
Pví næst benti hann bog-
ann og lagði ör á streng; skaut
beint af augum og hæfði gamla
skáldið góða rétt í hjarta stað.
»Finst þér enn boginn minn
vera of linur?«, sagði hann þá,
hló upp yfir sig og hvarf síðan eins og örskot út í buskann.
Drengurinn hafði, eins og áður er getið, fengið beztu við-
tökur. Skáldið gamla hafði tekið honum með mestu virktum,
leitt hann í stofu og veitt honum vistir og vín og alt, sem hann
þurfti með. En strákurinn launaði góðan beina ver en dæmi eru
til, enda mæltist þetta alstaðar illa fyrir.
Nú er að segja af skáldinu góða, að hann liggur eftir á gólf-
inu með þungum stunum og utan við sig af ástarharmi, því að
örin hafði komið við hjartað í honum. »Hann er ljóti strákurinn,
þessi Ásthugi*, mælti öldungurinn þegar af honum bráði, »það
er rétt ég segi öllum góðum börnum frá þessu og leggi ríkt á
við þau, að vara sig á Ásthuga, því að hann er vís til að hrekkja
þau«.