Eimreiðin - 01.09.1913, Blaðsíða 34

á bakið á mér; og þó réði ég mér varla fyrir gleði, af því Zeba-
ída var svo nærri mér, að ég stundum kom við olnbogann á henni.
Loks fórum við að rífast, af því einhver ókendur eldur brann f
brjóstum okkar beggja. Hún kallaði mig hund, og ég fræddi
hana á því, að hún væri gæs. Eg hefði getað rekið hnífinn minn
í hana, bara til þess að enginn annar tæki hana frá mér, og hún
reyndi til að hata mig, af því hún var stórlát og óttaðist að-
elska mig árangurslaust. Hvað eftir annað ætlaði hún að fá mér
aftur sylgjuna mína, en þegar ég vildi ekki taka við henni, stokk-
roðnaði hún af gleði.
Samferðafólkið hló að okkur og sagði, að bezt væri að
skilja okkur, úr því við værum altaf að rífast. En ef einhver varð
á milli okkar á veginum, flýttum við okkur saman aftur. Hún
sagði mér mörg bituryrði, og um kvöldið, þegar við vorum kom-
in í áfangastaðinn, fór hún og þakkaði öðrum manni fyrir, að
hann hefði borið byrðina hennar, enda þó það væri ég. Svona
var hún, og móðganir hennar særðu mig eins og hnífstungur;
en um nóttina eftir hefndi ég mín.
Pegar allir voru sofnaðir kringum bálið, gekk ég hljóðlega
til hennar og vakti hana. Hún reis á fætur, gekk afsíðis ásamt
mér, og spurði mig, hvort ég væri genginn af göflunum. Eg
svaraði, að henni skjátlaðist, ef hún héldi, að mér þætti vænt
um hana, og bað hana að hætta þessum eltingaleik. En þá
hefðuð þið átt að sjá hana; hún æpti upp yfir sig og gaf mér
utanundir, og ég rak henni löðrung í staðinn, svo hún féll, og ég
fann, að blóð kom á hendina. Ég varð lafhræddur og tosaði henni
niður að fljótinu og baðaði hana í framan með köldu vatni. Hún
raknaði við, og lá um stund þegjandi við hliðina á mér. En svo-
sagði hún: »Hvað heldurðu að hann faðir minn geri við þig eftir
þetta?« Ég svaraði ekki, og hún bætti við: »Hann drepur þig.«
Ég vissi, að hún hafði rétt fyrir sér, kvaddi hana og tók til fót-
anna; hvert ég fór, vissi ég ekki. Ég heyrði, að hún kallaði á
eftir mér, en skifti mér ekkert af því, og hljóp alt hvað fætur
toguðu. ?á heyri ég alt í einu til hennar í grend við mig; rétt
á eftir er hún komin jafnhliða mér og í sama bili fleygir hún sér
um hálsinn á mér.
Hún grátbændi mig um að fyrirgefa sér og sagði mér að
drepa sig, og ég fékk henni hnífinn minn og bað hana að reka