Eimreiðin - 01.09.1913, Blaðsíða 11

stóra fullveldismanni, aö okkur stæði annað nær til þjóðþrifa, en
sjálfstæði fullvalda ríkis.
Og nafni minn gat ekki orða bundist í ferðasögu sinni, þegar
hann kom í landsýn, austfjarða, frá vorgrænu laufskrúði við
Eyrarsund, og sá okkar land alhvítt og kyngifent niður í sjó —
skömmu fyrir fardaga. Honum brá í brún og hrollur fór um hann
allan, þar sem hann stóð á þilfarinu og leiddi landið augum sín-
um og athygli. En hvernig múndi honum þá hafa verið innan-
brjósts, viðkvæmum og veglyndum manni, ef staðið hefði í spor-
um okkar bændanna, einmana og afskektur í snjónum, — milli
heims og helju, jörðin eins og koparsteypa, himininn eins og stál-
hjálmur, eiga alt sitt líf, sjálfs sín, konu og barna undir þessari
grimmu og guðlausu náttúru.
En — eftir á að hyggja! Veðráttan er mislynd í öllum lönd-
um. Egyptaland liggur undir fótskör sólarguðsins, og þar eru
hvorki hríðar né hörkur. Pó komu þar sjö hallæris-ár forðum
daga. Og mislynd er veðráttan á kornsléttunum vestan hafs.
Vestur-íslenzkur bóndi mintist á veðráttuna núna í sumar í Heims-
kringlu. Hann var að andmæla ritstjóranum og halda uppi höfði
Fjallkonunnar. Pá gat hann um annmarka tíðarinnar vestur frá og
uppskerubrest. Hann sagði, að hveitikornið — kornstöngin —
skrælnaði eitt vorið af sólbruna, frysi annað árið, ormætist þriðja
árið, brotnaði af haglveðri fjórða árið, en fimta sumarið gengi alt
slysalaust með uppskeruna. En þá kæmu skuidheimtumenn og
hirtu hana alla. Enginn hefir áður nefnt orm í ökrunum vestur frá
svo ég hafi heyrt. En þarna rak hann upp trjónuna.
Pessi bóndi gat þess ennfremur, að landar vorir gengju svo
hart að sér við vinnuna, að þeir væru orðnir úttaugaðir á miðjum
aldri. En ef þeir entust að vinna í iO—20 ár, þá kæmust þeir í
efni. Hann lét þess getið, að ef íslendingar legðu annað eins á
sig heima, mundu þeir komast í álnirnar ekki síður.
Pótt ég hafi það eftir vestur-ísl. bóndanum, að misfellur séu
á veðráttu og landgæðum í Kanada, trúi ég því, að landið sé
þó gott. En hinu neita ég afdráttarlaust, að okkar land eigi að
fara f eyði. Ef ég reyndi ekki að verja ættjörð mína auðn og al-
deyðu, væri ég ættarskömm og úrþvætti og ætti ekki skilið að
hafa vald á íslenzkri tungu.