Eimreiðin


Eimreiðin - 01.09.1913, Blaðsíða 24

Eimreiðin - 01.09.1913, Blaðsíða 24
176 langt í burtu. Hún var að færa mér nestisbita. Hún var send, af því vinnufólkið var önnum kafið við vínuppskeruna, og hún var fjórtán ára, eins og ég sjálfur. Sólin var farin að lækka á lofti og litaði heiðaflæmin purpurarauð, og þarna kom hún hoppandi þúfu af þúfu, á bláum kjól og með rauða húfu aftur á hnakka. Vinir mínir! — hafið þið dvalið vikum saman aleinir uppi á reginheiði? Að síðustu gleymist manni, að nokkur lifandi sál sé til, sólin verður að óvini manns, af því hún steikir, regnið, af því það væt- ir, og myrkrið kemur eins og einhver voða ófreskja, sem legst á mann eins og farg og ógnar með allskonar kynjahljóðum. Og alt í einu kemur svo lifandi maður — og það ungmær á bláum kjól og með rauða húfu. Hún brosir í fjarska og flýtir sér eins og skipreika maður, sem hefur komið auga á bát. Hún sezt á þúfu við hlið þér, opnar nestispokann og segir þér fréttirnar úr bygð- inni; hún er hláturmild og horfir á þig með augunum ungu. Pú sérð, að hún hefur stækkað, að hún er kafrjóð í framan, og að- barmurinn er orðinn ávalur og hugþekkur. Og hún verður að flýta sér af stað aftur, áður en þú getur sagt nokkuð af öllu því, sem þig langar til að segja. Hún kinkar kolli að skilnaði og smáhverf- ur eins og depill í fjarska, en langt í burtu snýr hún sér við og hóar í þig; það er síðasta kveðjan hennar, svo hverfur hún sýn- um — og heiðin, sauðirnir, holtin og hæðirnar, himininn hár og þú sjálfur eruð alein sem áður. Hversvegna skyldi þessi dagur hafa orðið svo hýr og ljúfur, að ég ætíð síðan hefi minst hans sem hátíðisdags? Eg sat á þúfunni og starði eftir henni, lengi eftir að hún var horfin; rödd hennar hljómaði enn í eyrum mínum, og hvert sem ég leit, þá mætti ég augum hennar. Og mér fanst endilega, að hún mundi koma aftur næsta dag; en hvernig átti ég að geta beðið svo lengi! Loksins stóð ég upp, og sá þá að ég var bæði óhreinn og rifinn — og þetta hafði hún séð! Eg stökk í hendingskasti t næsta lækinn, reif af mér garmana og baðaði mig í fyrsta sinni; og til þess að vera nú svikalaust hreinn, þegar hún kæmi á morgun, tók ég handfylli af sandi og skúraði hárið með, en þar á eftir sat ég lengi með nál og spotta og leitaðist við rifa saman verstu gloppurnar á fötunum mínum. Og sólin rann og myrkrið geystist óðfluga yfir heiðaflæmin, og alt í einu fyltist ég angistar og ótta fyrir því, að Lúkrezía mundi ekki rata heim til sín. Já, ég man eftir því, að ég féll á
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.