Eimreiðin - 01.09.1913, Blaðsíða 39

i9i
ihjá mér, og mér fanst það sjálfsagður hlutur, að við ætíð ættum
að vera saman, við bæði tvö.
Vinir mínir! Sleppið ungum manni lausum innanum hættur
•og freistingar, stingið heilli biflíu í hvern einasta vasa á honum
og haldið langar áminningarræður yfir honum; þegar minst varir,
mun hann þó ganga í einhverja gildruna. En gefið honum unga
stúlku að verndarengli, og honum mun farnast vel. Pegar hann
situr við lesturinn, mun hún svífa umhverfis hann og skerpa skiln-
ing hans. Pegar hann er þar, sem glatt er á hjalla, mun hún
sitja heima hjá honum og seiða hann til sín. Petta er mín reynsla.
En látið mig heldur segja ykkur frá því, þegar sumarleyfið
byrjaði og við sáumst aftur. Pá var hún sloppin úr ökustólnum,
og sat á venjulegum stól, þegar ég kom inn; og óðar en hún
•kom auga á mig, reis hún á fætur og rétti báðar hendurnar að
mér, svo ég flýtti mér að taka hana í faðm mér, því ég var
hræddur um, að hún mundi ekki geta staðið ein. Svo sátum
við saman og gömnuðum okkur og horfðum hvort á annað. Húti
hæddist að mér fyrir það, hvað yfirskeggið á mér væri lítilfjör-
Jegt, og mér til mestu undrunar sá ég, að andlitið á henni var
ekki vitund skakt lengur. Veika augað var líka því sem nær al-
bata, og það var kominn einhver ungmeyjablær á alt fas hennar,
sem gerði mig feiminn við að líta í augu henni. Og hve lét það
ekki undarlega í eyrum, þegar hún nú sagði mér, að bráðum ætti
hún að fá að fara að ganga, og að hún hefði greinilega fundið,
hvernig fætur hennar styrktust æ því meir, sem nær leið sumar-
leyfinu, af því hún hefði hugsað sér að geta hlaupið á móti mér,
þegar ég kæmi heim.
En hvorugt okkar rendi grun í, hvað nú beið okkar. Pegar
ég kom heim, sagði faðir minn mér, að á morgun ætlaði hann
að leggja af stað með Varenku til foreldra hennar. Hún væri nú
■orðin albata, sagði hann.
Hvað átti ég að gjöra? Pað var vita gagnslaust að reyna að
hafa föður minn ofan af þessu. Og það var orðið of áliðið dags,
til að heimsækja hana aftur. Eg sendi henni í snatri nokkrar lín-
utr, og nærri má geta, hve hissa ég varð, þegar bréfberinn kom
til baka með miða, og á honum stóð: »Komdu í garðinn okkar,
þegar allir eru háttaðir.« Hvað gat hún átt við með þessu? Seint
um kvöldið lagði ég af stað í garðinn, og gekk inn í hann bak
við húsið; og ég var allur á glóðum, hvað nú mundi verða úr þessu.