Eimreiðin - 01.09.1913, Blaðsíða 31

i«3
Og hvernigleiö svo dagurinn þarna úti á firðinum? Veðrið var
lygnt og fagurt, árarnar lágu innbyrðis, ég lá niðri í bátnum og
starði upp í himininn. I hvert skifti sem unga stúlkan leið fram
fyrir sjónir mínar, hófst ég upp í blágeiminn, leystist sundur í
ljós og söng, er endurómaði um alheimsgeiminn líkt og sigur-
ljóð. Kvöldið kom, nóttin kom, og þá loks reri ég upp að strönd-
inni, þar sem ástmey mín beið mín.
Og, vinir mínir, látið mig nú hætta! Það á ekki heima hér,
að segja frá því, að unga stúlkan mín hafði orðið sturluð af
ástarhamingju sinni — að hún í örvæntingu skriftaði fyrir abba-
dísínni — að henni samdægurs v^r varpað í fangelsi — og að
hún þjáðist þar af sáru hugarvíli. Sjálfur var ég árum saman eins
og vængbrotinn fugl — en hvað eru nokkurra ára þjáningar í
samanburði við eitt augnablik í faðmi ungrar konu? Enginn ástar-
harmur er svo sár, að hann sé ekki að vissu leyti hamingja. Pví
þeim mun sárari sem sorgin er, þeim mun skýrari er ímynd ást-
vinunnar í hjarta voru.
En hverjum var það að þakka, að ég varð frægt ástaskáld,
og að ljóð mín gagntóku og hrifu hjörtu æskulýðsins? Ljóslind
sú, sem frjóvgaði anda minn — var það ekki nunnan unga, sem
bætti fyrir augnabliks unað með æfilangri eymd? Ó, vinir mínir,
hún hefur fylgt mér eins og góður engill, hvar sem leiðir mínar
hafa legið. Og þó ég sé nú orðinn gamalmenni og hár mitt
snævi drifið, þá glæðir þó minning hennar enn dásamlegt vor í
hjarta mínu.«
Gregóríus þerraði tár af augum sér og leit brosandi frá ein-
um til annars. Sjúklingurinn í rúminu hafði spent greipar um
talnabandið sitt, og nú leit hann upp og sagði í hálfum hljóðum:
»þakka þér fyrir«, eins innilega og honum hefði verið gefin dýr-
mæt gjöf.
Bræðurnir sátu nú þögulir um hríð, Pað var engu líkara en
að þeim fyndist konan, sem Gregóríus hafði sagt þeim frá, vera
á einn eða annan hátt mitt á meðal þeirra. Úti fyrir heyrðist
hvinurinn í storminum, hafið braut við klettana og litla húsið
þeirra skalf og nötraði.
Alt í einu reis sjúklingurinn upp stynjandi, og bræðurnir
hröðuðu sér að styðja hann; þeir sáu, að nýtt kast var í aðsigi
og að við öllu mátti búast. Kastið kom líka og sjúklingurinn
misti snöggvast meðvitundina, en hann raknaði þó við aftur, og