Eimreiðin - 01.09.1913, Blaðsíða 18

170
sjálfan himininn, í hina áttina hilti undir hvíta rönd, það voru
fjarlægar strendur. Par sem gróðrarmold var milli klettanna,
ræktuðu þeir vínvið og rótarávexti, og auk þess höfðu þeir tvær
geitur, sem þeir mjólkuðu sér til matar.
Margt hafði drifið á dagana fyrir öllum þessum gömlu mönn-
um, unz þeir loks leituðu hælis í klaustri. Par sáust þeir í fyrsta
sinn, og smámsaman dró í sundur með þeim og öllum hinum
klausturbræðrunum, eins og eitthvað sérstakt tengdi þá alla hvern
við annan.
Einn góðan veðurdag voru þeir einir sér á gangi í klaustur-
garðinum, og tók þá sá, er elztur þeirra var, til máls: »Bræður
mínir, mér virðist okkur öllum finnist einhver sérstök hugsun
tengja okkur hvern við annan, og skjátlist mér ekki, þá er það
af því, að fösturnar og bænahöldin og meinlætalifnaðurinn hérna
í klaustrinu veitir oss ekki þann frið í ellinni, sem vér þráðum.
Hvað sjálfum mér viðvíkur, þá ætla ég að segja ykkur það af-
dráttarlaust, að í stað þess að enda æfidaga mína í gráti og iðr-
un og fyrirgefningarbænum, þá kysi ég heldur að lifa upp í
endurminningunni allar þær yndisstundir og alla þá hamingju, sem
lífið hefur veitt mér. Og í staðinn fyrir að þrábæna um synda-
fyrirgefning, vildi ég þakka góðum guði fyrir alt það ljós, sem
hann hefur satt augu mín á, alla þá gullnu bikara, sem mér hefur
veizt að tæma, allar þær fögru konur, sem hafa yljað hjarta
mínu, og létt undir byrði sorga minna. Petta hygg ég mundi
verða guði langtum velþóknanlegra, en að ráfa hér og hegða sér
eins og leigðar grátkonur, úr því heimurinn er nú jafn-aðdáan-
legur og hann er, og ég hef svo ótalmargs yndis að minnast.«
Hinir sögðu þá, að þetta væri einmitt það, sem þeir hefðu
sjálfir verið að hugsa um, og svo urðu þeir ásáttir um að fara
allir í einu lagi úr klaustrinu. Eftir nokkra leit fundu þeir þá
þessa litlu eyðiey, langt frá öllum mannabygðum; þar bygðu þeir
sér sjálfir ofurlítið hús og auk þess dálitla kirkju, og héldu áfram
að ganga í munkaklæðum sem áður. En einn góðan veðurdag
tók sá elzti þeirra aftur til máls og sagði: »Vinir mínir, ég ætla
að vísu framvegis að bera talnabandið mitt við belti mér; en ég
hugsa nú sem svo: geti maður dýrkað helga menn, sem þó
margoft í lifanda lífi hafa verið misendismenn, þá má engu síður
dýrka konurnar, þessi fögru guðsbörn, sem hafa veitt lífi voru
svo margar unaðsstundir. Héðan í frá mun því hver einstök