Eimreiðin - 01.09.1913, Qupperneq 24

176
langt í burtu. Hún var að færa mér nestisbita. Hún var send, af
því vinnufólkið var önnum kafið við vínuppskeruna, og hún var
fjórtán ára, eins og ég sjálfur. Sólin var farin að lækka á lofti og
litaði heiðaflæmin purpurarauð, og þarna kom hún hoppandi þúfu
af þúfu, á bláum kjól og með rauða húfu aftur á hnakka. Vinir
mínir! — hafið þið dvalið vikum saman aleinir uppi á reginheiði?
Að síðustu gleymist manni, að nokkur lifandi sál sé til, sólin
verður að óvini manns, af því hún steikir, regnið, af því það væt-
ir, og myrkrið kemur eins og einhver voða ófreskja, sem legst á
mann eins og farg og ógnar með allskonar kynjahljóðum. Og alt
í einu kemur svo lifandi maður — og það ungmær á bláum kjól
og með rauða húfu. Hún brosir í fjarska og flýtir sér eins og
skipreika maður, sem hefur komið auga á bát. Hún sezt á þúfu
við hlið þér, opnar nestispokann og segir þér fréttirnar úr bygð-
inni; hún er hláturmild og horfir á þig með augunum ungu. Pú
sérð, að hún hefur stækkað, að hún er kafrjóð í framan, og að-
barmurinn er orðinn ávalur og hugþekkur. Og hún verður að flýta
sér af stað aftur, áður en þú getur sagt nokkuð af öllu því, sem
þig langar til að segja. Hún kinkar kolli að skilnaði og smáhverf-
ur eins og depill í fjarska, en langt í burtu snýr hún sér við og
hóar í þig; það er síðasta kveðjan hennar, svo hverfur hún sýn-
um — og heiðin, sauðirnir, holtin og hæðirnar, himininn hár og
þú sjálfur eruð alein sem áður.
Hversvegna skyldi þessi dagur hafa orðið svo hýr og ljúfur,
að ég ætíð síðan hefi minst hans sem hátíðisdags? Eg sat á
þúfunni og starði eftir henni, lengi eftir að hún var horfin; rödd
hennar hljómaði enn í eyrum mínum, og hvert sem ég leit, þá
mætti ég augum hennar. Og mér fanst endilega, að hún mundi
koma aftur næsta dag; en hvernig átti ég að geta beðið svo
lengi! Loksins stóð ég upp, og sá þá að ég var bæði óhreinn og
rifinn — og þetta hafði hún séð! Eg stökk í hendingskasti t
næsta lækinn, reif af mér garmana og baðaði mig í fyrsta sinni;
og til þess að vera nú svikalaust hreinn, þegar hún kæmi á
morgun, tók ég handfylli af sandi og skúraði hárið með, en þar
á eftir sat ég lengi með nál og spotta og leitaðist við rifa saman
verstu gloppurnar á fötunum mínum.
Og sólin rann og myrkrið geystist óðfluga yfir heiðaflæmin,
og alt í einu fyltist ég angistar og ótta fyrir því, að Lúkrezía
mundi ekki rata heim til sín. Já, ég man eftir því, að ég féll á