Eimreiðin - 01.01.1915, Síða 7

7
til hlítar. Eitt af mestu meinum íslenzku þjóðarmnar er
þekkingarleysi á listum, Köggmynda- og mdlverkalist. Ekkert
listasafn er til (nema Fornmenjasafnið), og íslendingar þeir, er
ytra dvelja, kynna sér fæstir listir menningarþjóðanna. Má það
vart vanvirðulaust kallast, einkum þar sem þjóðin á nú fleiri efni-
lega listamenn, að ekkert listasafn skuli vera til. Ættu löggjafar
þjóðarinnar að íhuga, hvílíkt mentunargildi góð listasöfn hafa, og
að því fé, er varið yrði til þess, að reisa safn fyrir íslenzka nú-
tíðarlist, væri vel varið. Islenzkt listasafn mundi verða öflugur
þáttur í viðhaldi íslenzks þjóðernis.
Miðlungsmennirnir verða oft og tíðum undir í baráttu lífs og
lista. Mikilmenni í heimi lista og vísinda stefna fleyi sínu beint
gegnum öldugang og ósjói ofsókna og misskilnings og ná höfn
— eða sigla í dauðann. Einar Jónsson hefir nú í nær 20 ár
verið á slíkri siglingu. Hann er kominn í höfn, hefir skapað sér
sjálfstæðar listaskoðanir og lífsskoðanir. Kemur nú til kasta ís-
lenzku þjóðarinnar, er listaverk hans, sem hann hefir gefið þjóð-
inni, ber að landi, hvort hún kann að meta þessa höfðinglyndu
gjöf og varðveita listaverk þau, er án efa verða meðal fegurstu
gimsteina í menningarkórónu landsins, á þann hátt, er sé þjóðinni
til sóma.
ALEXANDER JÓHANNESSON.
Assverus.
(Þjóðsagan um Gyðinginn gangandi.)
Það er ekki ósatt æfintýrið
um mig, tveggja þúsund ára gamla:
Eg gat ekki Kristi unt með krossinn
kofaþilið mitt sig við að styðja.
Eg er sá, sem hrindir þeim, sem hníga,
honum líka. — Pað var ei sá fyrsti.