Eimreiðin - 01.01.1915, Síða 52

52
hans og myndugieika yfir fundinum. Hann var nú orðinn þéttur
og feitlaginn gamall maður, með grátt hár og skegg — silfur-hár
og spámanns-skegg, eins og komist hafði verið að orði í kvæð-
inu, sem honum hafði verið flutt á silfurbrúðkaupsdegi sínum fyr-
ir skömmu, um leið og honum hafði verið afhentur göngustafur-
inn fagri. Hvorttveggja, kvæðið og göngustafurinn, hafði verið
pantað sunnan úr Reykjavík — sitt úr hvorri verksmiðjunni.
Pað, sem honum og Höllu hafði farið á milli fyrir tuttugu
og fimm árum, hafði aldrei orðið almenningi að umtalsefni. En
tvisvar síðan hafði legið við, að hann misti prestinn. Nú, við er-
um allir breyskir, og þar að auki er svo mörgu logið. Að
minsta kosti hafði hann »hreinsað sig af því«, kempan, og ekki
mist prestinn. Einhver þvættingur hafði einu sinni gosið upp um
það, að hann hefði féflett heilt kaupfélag og sett það á höfuðið.
fað sáu nú víst allir, hvaða vit hefði verið í því, því að rétt á
eftir fékk hann riddarakrossinn.
Og nú sat hann þarna, breiður og blíður, eins og hann segði
í hljóði við allan heiminn: Eg fyrirgef þér. Ennið var ljósrautt og
gljáandi og höfðinglegt, kinnarnar þykkar og augun undur mild.
Pað var svo sem engin fjarstæða, að hugsa sér, að hann yrði
bráðum biskup, að minsta kosti vígslubiskup.
Út frá honum til beggja handa sátu hinir prestarnir, góðleg-
ir og glaðlegir og ánægðir, eins og höfðingi þeirra. Par voru tveir
eða þrír nafnkendir Ólafar, álíka margir Jónar, o. s. frv. Þeir voru
tólf, og forsætisprófasturinn sá þrettándi. Peir voru allir valinkunn-
ir sæmdarmenn, að minsta kosti höfðu þeir allir, hver um sig, ver-
ið kallaðir það í flokksblöðum sínum, og andstæðingablöðin höfðu
aldrei treyst sér til að mannskemma þá — í mesta lagi komið með
dylgjur um einhver æskubrek, sem þeir voru nú auðvitað vaxnir
frá fyrir löngu. Þeir báru það utan á sér. Auðvitað voru þeir eng-
ir syndlausir englar, fremur en aðrar manneskjur. Og englar í prests-
hempum voru nú víst orðnir sjaldgæfir — hafi þeir þá nokkurn
tíma verið til.
Einn af þeim var ekki prestur lengur. Hann var orðinn kaup-
félagsstjóri. Það var honum betur að skapi — og gaf meira af sér.
Annar var ritstjóri og rithöfundur við hlið prestskaparins, og lagði
mjúkar hendur með prestlegri hógværð á alt það í bókum ungra
rithöfunda, sem ekki var eftir hans kokkabók, eða honum fanst
sem kynni að skyggja á skáldskaparfrægð sína, eða að minsta