Eimreiðin - 01.05.1920, Blaðsíða 35

EIMREIÐINI
í BISKAYAFLÓA
163
Ófeigur stýrimaður var þá orðinn afskaplega þjakaður,
en sat þó við stýrið og ætlaði sér þaðan hvergi að hrær-
ast meðan hann gæti setið uppi, en það fanst honum
stundum, að ekkert væri kærkomnara en holskefla, sem
bundið gæti enda á hörmungar þeirra með skjótum
svifum.
t*eir nálguðust nú hægt og hægt og sjá hilla undir
einhvern höfða. Vissi Ófeigur, að strönd þessi væri voða-
leg, ef hann væri kominn til Spánar, sem hann þóttist
sannfærður um.
Hann ráðgaðist nú við menn sína, hvort þeir vildi
heldur bíða birtu eða taka land þá þegar.
Þeir svöruðu einum munni: Taka land! Var þá svo
af þeim dregið, að enginn mundi hafa lifað til morguns
á sjónum.
Er nú enn siglt og var það ráð tekið að leggja að
landi sunnanmegin við höfðann, en þó sáu þeir þar engin
ljós né innsiglingarmerki. Ber þá inn með höfðanum og
sjá þá annan höfða stjórnborðsmegin og virtust komnir
í vík, en voðalegt brim að sjá til lands í víkurbotninum,
en vindur stóð á eftir þeim og bar þá upp undir brim-
garðinn.
þegar skamt var að brimgarðinum, biður Ófeigur þá
að leggja út árar og róa frá og freista heldur að taka
land hinumegin höfðans.
En enginn hrærði legg né lið! Var þá ekkert undan-
færi nema sigla til brots.
Þeir, sem meðvitund höfðu, tóku árar og björgunar-
belti til að fleytast til lands, ef alt skjddi sökkva.
En þegar inn í brimið kom, féllu þrir brotsjóar um
bátinn, en Ófeigur stýrði svo, að báturinn var alt af rétt-
ur og gaf ekki á; hakaði hann uppi og á þriðju öldu
stóð í sandi.
Sandurinn var hvítur og þess vegna hafði þeim sýnst
brimið meira en það var, og var þó fullilt.
Bátnum sló flötum í lendingu og þorðu þeir ekki að
yfirgefa hann strax; ætluðu að láta sjóana bera hann lengra
upp. En útfall var og brátt hættu sogin að ná til hans.