Eimreiðin - 01.05.1920, Blaðsíða 3

EIMREIÐIN)
FORFEÐUR MANNKYNSINS
131
Fáar kenningar hafa fram komið á siðari tímum, er
vakið hafa jafnmikla gremju og andúð margra manna
eins og þessar kenningar Darwins vöktu í fyrstu. Að
rekja ætt mannanna, sem höfðu talið sig goðaættar, til
dýranna, var meira en lítil goðgá. Nú munu margir telja,
að í kenningu þessari hafi falist fagnaðarerindi til mann-
anna. Hún kendi, að mannkynið ætti mikið framfara- og
þroskaskeið að baki sér og gaf vonir um að það ætti
enn ófarinn drjúgan spöl á hinni sömu braut til frekari
fullkomnunar og þroska. Var eilthvað bjartara yfir þess-
ari lífsskoðun en hnignunartrú gömlu mannanna. Eftir-
farandi vísur lýsa betur en margt annað skoðunarmun-
inum:
Pér flnst pað vera grátlegt, góði vin,
ef gömlu trúnni’ um Edens-lif vér töpum,
og ljót sú speki’, að manna kristið kyn
sé komið út af heimskum, loðnum öpum.
Pú segir, alt sé orðið vesalt pá,
ef ættargöfgi vorri pannig töpum.
Hitt er pó miklu verri sjón að sjá,
er synir manna verða’ að heimskum öpum.
Þegar bók Darwins um ætterni mannsins kom út, töldu
mótstöðumenn hans þessa kenningu hans staðlausu stafi
og heimtuðu að hann benti á einhverjar jarðneskar leifar
þessara lágættuðu forfeðra vorra, eða minjar eftir milli-
liðina milli þeirra og mannanna. Darwin játaði með hóg-
værð, að slíkir milliliðir væru enn eigi fundnir, en eigi
væri loku skotið fyrir að slíkt kynni síðar að finnast,
því að enn væri margt dulið í jarðlögunum. Síðan hafa
menn verið að svipast eftir þessum vantandi liðum (»mis-
sing links«) milli mannkynsins og hinna sameiginlegu
forfeðra manna og apa. Að vísu hefir mönnum ekki orðið
mikið ágengt, en það litla, sem fundist hefir, styður þó
kenningu Darwins frekar en hitt.
Apamaðurinn frá Java.
Fyrir tæpum 30 árum (1891—’92) fann frakkneskur