Eimreiðin - 01.05.1920, Blaðsíða 2

130
FORFEÐUR MANNKYNSINS
lEIMREIÐIJt
urnar undan þessari afturfararkenningu gömlu mann-
anna. En svo má segja, að Darwin greiddi síðasta höggið-
með kenningum sínum um framþróun lifsins á jörðunni1),
og þó einkum með bók sinni um ætterni mannsins (Tho
descent of man and selection in relation to sex), er út
kom 1871. Svo sem kunnugt er, hélt hann því þar franv
að mannkynið væri kvistur vaxinn á hinum sama mikla
meiði lífsins, er allar aðrar lifandi verur, bæði æðri og
lægri, væru við tengdar. Hann benti á, að mennirnir og.
hinir æðri apar væru í mörgu svo líkir, að full ástæða
væri lil að ætla, að þeir væru sömu ættar, er endur fyrir
löngu hefði greinst í tvær (eða fleiri) ættkvíslir. Ættkvísl
apanna hefði lagt leið sína um skógana og þroski henn-
ar gengið í þá átt að vaxa að líkamlegu afli og fimleika
og verða sem hæfust til að klifra um skógarlimið og
verjast þeim óvinum, er þar búa. Onnur ættkvíslin, er
til mannanna leiddi, beygði inn á aðrar brautir, og þroski
hennar miðaði að auknu andlegu atgervi, er öllu öðru
reyndist drjrgri.
Samkvæmt þessari kenningu Darwins átti mannkynið
til lágra að telja. Við stöðuga framþróun þroskaðist af-
sprengi þessara umkomulitlu forfeðra vorra stig af stigi
og óx að greind og andlegu atgervi uns því marki var
náð, að verða herra jarðarinnar, kóróna sköpunarverks-
ins, eða hinn vitri maður (Homo sapiens), sem mennirnir
hafa látið svo litið að nefna kynþátt sinn. Samfara hin-
um andlega þroska breyttist smámsaman hið líkamlegæ
sköpulag, höfuðkúpan rýmkaðist og heilinn stækkaði, and-
litsfallið breyttist og fékk þann svip, er það nú hefir á
mönnum, maðurinn rétti úr sér og fæturnir tóku við öllu
göngustarfinu, svo að hendurnar urðu að fullu frjálsar
til annara starfa, hann varpaði af sér loðfeldi forfeðranna
(sem minjar finnast eftir á vissu þroskastigi fóstursins)
og skýldi sér með aðfengnum efnum; tennurnar urðu
minni, en nýjar aðferðir fundust til að vinna starf þeirra
og matreiða fæðuna (eldurinn o. fl.) o. s. frv.
1) er birtist í hinu nafnkunna riti lians: On tlie origin of species etc., er út
kom 1859.