Eimreiðin - 01.05.1920, Blaðsíða 1

EIMREIÐIN]
129
Forfeður mannkynsins og frum-
byggjar Evrópu.
»Heimur versnandi fer« var
orðtak margra hinna eldri
manna. Þeir litu smáum aug-
um á samtíðarmenn sína og
hugðu kynslóðina í afturför.
í ungdæmi þeirra var það
eitthvað annað, mennirnir
stærri, sterkari og ötulli til
allra framkvæmda. Svipaðar
hugmyndir höfðu margar
hinar eldri kynslóðir um for-
tíð sína og eimt hefir eftir
af þessu fram á vora daga.
Menn röktu ættir sínar beint
til goðanna, og hugsuðu sér
forfeður sína sem afburðamenn að vexti og afli, hug-
rakka og ágætustu iþróttum búna og í öllu umfram nú-
lifandi menn. Frá þessum glæsilegu mikilmennum, er
ríkjum réðu í æfintýralöndum gullaldanna, röktu menn
kynþættina norður og niður til nútíðarinnar. Lögmál lífs-
ins skyldi vera stöðug aflurför. Vöxtur og vænleiki mink-
aði með hverri kynslóð; hugrekki, hetjuandi, dáð og
drengskapur var á förum. Sonurinn var föðurnum minni
og faðirinn afanum o. s. frv. Fyrir sjónum þessara manna
hvíldi ömurleiki og vonleysi yfir framtíð mannkynsins.
Lífsskoðun Gyðinga og kristinna manna bætti lítið úr
skák. Paradís, bústaður hinna fyrstu manna, var fyrir
löngu lokuð eða horfin af jörðunni og mannkynið reik-
aði í syndarinnar dimma dal og dauðans skugga, og við-
reisnarinnar var fyrst að vænta hinumegin grafarinnar.
Frá þvi um miðja 18. öld hafa jarðfræðingar, dýra-
fræðingar og fornfræðingar verið að smágrafa undirstöð-
9
Guðm. G. Bárðarson.