Eimreiðin - 01.05.1920, Blaðsíða 22

150
HNÍFAKAUP
1EIMREIÐIN
»En eg átti bann þó sjálfur, mamma!«
Eg reyndi að horfa framan í hana og segja þetta eins
borginmannlega og föng voru á, en fann vel að nú þurfti
lítið út af að bera, svo gráturinn bæri eigi hærra hlut.
Mamma sá hvað mér leið.
Hún klappaði á kinn mína, rétti mér hnífinn aftur og
sagði:
»Já, þú áttir hann sjálfur, góði minn. En þú átt aldrei
neitt sjálfur, ef þú gætir þín ekki betur en þetta. —
Mundu eftir því«.
Svo gekk hún fram.
Eg fleygði hnífnum á gólfið og náði mér í tálguhníf til
að borða sviðin með. Til allrar hamingju var pabbi ekki
kominn heim, og myndi því ekkert gruna þetta kvöldið.
Systkini mín færðu sig aftur að diskum sínum, en gutu
til mín hornauga. f*au sáu að ekki var alt með feldu og
töluðu ekki til mín. En eg heyrði pískrið í þeim og vissi
að það var um ólánshnífinn, sem á gólfinu lá.
Þegar við vorum búin að borða, kom það yngsta til
mín og tvísté feimnislega frammi fyrir mér, en einblíndi
á hnífgarminn á gólfinu.
»Hvað viltu?« spurði eg.
»Bðói! Má é’ eija ’óda ’nívinn á gó’vinu me’ faddeiju
bó’inni?«
Eg gaf því hann.
Eftir viku var hann týndur.
Meir en tveir tugir ára hafa liðið síðan eg hafði hnífa-
kaupin fyrstu. Eg man þau enn gleggra en atburðina,
sem gerast í dag.
Daglega minnist eg þeirra í borgunum nýbygðu vestan-
hafs, þegar eg lít yfir landbraskið og vonakaupin — eigna-
skiftin miklu. Hvað er það annað en hnífakaup fullorðna
félksins?
Töfrandi áhættan og laðandi ábatalöngunin sér gull-
hnífa gimsteinum setta í vösum óvissunnar: náungans. —
Langar að skifta og býður hnifakaup á kutanum sínum,
eða eru boðin þau af Leifa í Holti, sem alstaðar er —