Eimreiðin - 01.07.1920, Blaðsíða 9

EIMREIÐIXl
201
Smágreinar
um islenskt veðráttufar.
Einkunn:
Oft fmst oss vort land eins og lielgrindahjarn,
en hart er það aðeins sem móðir við barn.
Pað agar oss strangt með sín isköldu él,
en á samt til bliðu, það meinar alt vel.
Stgr. Th.
í æsku rekur mig oft minni
til þess, hve lítið álit var haft
á þekkingu þess manns, sem
tamast var að láta talið á ein-
hvern hátt berasl að veðrátt-
unni. Og enn í dag munu
margir líta svo á, sem litla
greind eða fróðleik þurfi til að
skeggræða um þess háttar efni.
Veðráttan er svo hversdagsleg
og ætíð hægt eitthvað um hana
að segja. Má vel vera, að eitt-
hvað sé hæft í þessu. Viður-
eignin við náttúruöflin er svo
samgróin öllu háttalagi voru og lífsskilyrðum, einkum
þeirra, er starfa utanhúss, að ekki getur nánara samband.
Verður því mörgum tamast að grípa til þess, sem hann
hefir mest af að segja, enda máske ekki annað fyrir
hendi og hefst þvi máls á tíðarfarinu.
t>ó ekki sé álitlegt, langar mig til að leggja orð í belg
með þessum mönnum, gera veðráttuna að umtalsefni og
kæra mig lítt hvað um það verður sagt.
Veðráttan Ekkert er það í ríki náttúrunnar, sem hefir
heflr áhrif á ejns Gg naargbreytt áhrif á oss, eins og
hugsunarhátt vegr^ttan gf yið erum úr sveit og höfum alist
þar upp við allskonar vinnubrögð úti við, allan
úrsins hring, án þess að hlaupa undir þak í hvert skifti