Eimreiðin - 01.07.1920, Blaðsíða 8

200
ÞEGAR KONUR FYRIRGEFA —
[GIMHGIÐIK
þér eruð skj'nsöm. Hvað gerir það svo til, að þér getið
ekki tekið þátt í fríðleikssamkepni?
— Svo það get eg ekki! svaraði hún og orðin nötruðu
á milli tannanna. Svo það get eg ekki?
Eg horfði á hana agndofa.
— Svo það get eg ekki? endurtók hún í þriðja sinn.
Eg er ekki nógu falleg handa yður!
Hún þaut eins og hún væri ærð um gólfið, þreif alt
sem hún hafði af handritinu og þeytti því framan í mig,
á stólana, á gólfið, svo að blöðin fuku eins og skæða-
drífa um alt herbergið. u ("•; .
— Þér getið sjálfur haft yðar skynbornu samúð. Þetta
skal verða yður dýrt spaug! hrópaði hún og rétti upp
höndina líkt og við eiðspjall — og rauk út um dyrnar.
Þrem mánuðum síðar hafði þessi kvenengill ekki að
eins höfðað mál á móti mér fjrrir að hafa beitt hana
ljúflingsbrögðum, ekki að eins fengið einn hinn ötulasta
lögmann í New York til að flytja málið, heldur — unnið
málið! Vegsamað sé land vort og lög! Eg varð fyrir stór-
eflis sekt, að vísu. En á hinn bóginn gerbreyttist Lillie
við mig. Hún hafði unun af að »fyrirgefa« mér, varð eg
var við. Og hún sinti heimilinu tvöfalt betur, þrátt fyrir
það, að nú var naumast sá dagur, að hún sæti ekki
þolinmóð fáeina tíma úti hjá heyrnarlausri töntu sinni í
Brooklyn. Hið eina, sem mér er ofurlítið til ama, ef eg
þyrfti skyndilega að ná í Lillie, er að Dorothy tanta hefir
engan síma.
Guðmundur Kamban.