Eimreiðin - 01.07.1920, Blaðsíða 5

EIMREIÐIN)
PEGAR KONUR FYRIRGEFA —
197
— Eg hélt eg raundi gleðja þig, Reggie.
— Líka þegar eg komst að, að það var lygi?
Lillie hörfaði óttaslegin undan:
— Guð minn góður, hvílíkt orðbragð! Þetta hefir eng-
•inn leyft sér að bjóða mér fyr. Þetta eru þakkirnar fyrir
að vilja þig. Hvernig dirfistu? Hvernig dirfistu!
Hún fleygði sér grátandi fram á borðið.
Eg bað hana um að hætta að gráta, svo að pabbi
liennar og mamma heyrði það ekki niður í stofuna.
— Hvað þú ert huglaus! kjökraði hún. Þau skulu ein-
mitt fá að heyra það, þau skulu fá að sjá, hvernig þú
ert við mig. Fyrst faðmarðu mig að þér, og svo — ne —
-eg hélt ekki þú værir svona útsmoginn!
Og hún grét enn ákafara.
Eg þaut ráðalaus um gólfið. Hamingjan veit, hvernig
^essu hefði lyktað, ef lítil tilviljun og sívakandi skilning-
ur Lillie á því, sem skoplegt er, hefði ekki komið til liðs
við mig. Hún leit af tilviljun út um gluggann og gat
ekki að sér gert að skellihlæja:
Úti á þjóðbrautinni ók sóknarpresturinn á hjólum með
blóðrauðan hægindastól á höfðinu. — — — —.
Það leið auðvitað ekki mínúta áður en við stóðum
uftur í brennheitum faðmlögum. En sá töfrabaugur frið-
sældar og örygðar, er hafði lukt um hjónaband okkar,
var rofinn. Okkur varð oft sundurorða, og hvort um sig
bætti smám saman að láta það á sig fá. Eg veit ekki
hvað Lillie hugsaði, en um mig var það svo, að það var
óafmáanlega brent inn í vitund mína, að konan mín væri
bæði ósannsögul og heimsk. Fegurð hennar tók að ama
mér. Fegurð hennar var ekki lengur göfug, þótti mér,
þrátt fyrir það, að Lillie var jafnan í samkvæmislífinu
jafneftirsótt eins og nýfundin stjarna.
Þegar tvö ár voru liðin af hjónabandi okkar, hafði eg
loksins fengið fult næði til að starfa. Lillie sá að það
mundi okkur báðum hentast. Iðni mín komst aftur i sitt
gamla horf, og eg skrifaði að meðaltali tvær stórar bækur
um árið. Eg hafði í næsta herbergi við vinnustofu mína
dömu, sem vélritaði handritin mín. Fyrir eitthvað hálfu