Eimreiðin - 01.07.1920, Blaðsíða 57

EIMREIÐINI TÖFRATRÚ OG GALDRAOFSÓKNIR
249
og meðal þeirra bók Bekkers, og snerist við það svo al-
gerlega, að hann varð einn af foringjum þeirra, sem af-
nema vildu galdrabrennur.
Friðrik Vilhjálmur I. lét öll galdramál koma fyrir sig,
og við það tók fyrir galdrabrennur, og sonur hans Frið-
rik mikli, sagði, að nú gætu konur lifað rólegar og fengið
að deyja eðlilegum dauðdaga í elli sinni. 1775 var síð-
asta galdrakona líflátin á t*5Tskalandi. Og seinasta galdra-
mál í Evrópu, sem sögur fara af var 1793 í Póllandi.
Geta má þess, að í grísk-kaþólskum löndum fóru engar
galdraofsóknir fram.
Enginn veit tölu þeirra, sem líflátnir voru fyrir galdra.
En öllum ber saman um, að þeir skifti miljónum.
Helstu heimildir:
Gustav Kriiger u. a.: Handbuch der Kirchengeschichte. I. og II. Tiibingen 1912.
Melchior Thamm: Femgericht und Hexenprozesse, Leipzig und Wien.
Curt Miiller: Hexenaberglaube und Hexenprozesse in Deutschland, Leipzig (Recl.).
.Joseph Ennemoser: Geschichte der Maeie, Leipzig 1814.
Alfred Lelimann: Overtro og Trolddom, Kjðbenhavn 1896.
Vilh. Rang: Hexevæsen og Hexeforfölgelser, Kjöbenhavn 1896.
Victor Rydberg: Medeltidens Magi, Stockholm 1865.
R. Ohle: Der Hexemvahn, Tiibingen 1968.