Eimreiðin - 01.07.1920, Blaðsíða 7

EIMREIÐIN]
PEGAR KONUR FYRIRGEFA -
199
— Jú, ef þér giftist honum, svaraði eg.
— Já, það er annað mál.
Miss Clarke stóð upp. Hún hélt áfram að blína á mig.
Svo sagði hún í nærri þrumandi rómi:
— Þér sögðuð áðan, að eg hefði 1 svipinn meira vald
á forlögum yðar en nokkur mannvera undir sólunni.
Meintuð þér það?
Mér fór ekki að verða um sel. En eg ásetti mér að eg
skyldi ekki láta vélritarann minn hræða frá mér vitið.
Eg stóð upp og sagði brosandi:
— Auðvitað meinti eg það — hvað meinið þér?
— Eg hefi ekkert við það að athuga, sagði hún og
lokaði augunum.
Fáeinar sekúndur liðu.
— Ah — — — sagði hún með löngu andvarpi og lok-
aði augunum af nýju. Ah — guði sé lof!
Og í sama vetfangi hafði hún rígneglt örmunum utan
um hálsinn á mér og var farin að hvísla ástarorðum í
eyru mér.
— Guð forði mér frá yður, Miss Clarke — hrópaði ég
í þessari hnappheldu holds og blóðs — eruð þér orðin
bandvitlaus?
Hún slepti óðara tökunum, grátandi, róleg, titrandi.
Það var næstum átakanlegt að sjá glitrandi tárin hrökkva
niður þetta ófagra andlit. Svo gekk hún hægt að ritvél-
inni og sagði með sárkendri stillingu:
— Nei, hvers virði er eg fyrir yður? Eg hefði átt að
geta sagt mér það sjálf.
— Þér hafið misskilið mína skynbornu samúð, Miss
Clarke.
— Við konur komumst ekki langt með skynseminni,
svaraði hún.
— Það er misskilningur, Miss Clarke. Nú sitjið þér hér
með 25 dollara á viku og hafið verið tekið tekin fram
yfir fjölda af fríðum ungum stúlkum, sem hefðu látið
sér nægja 15 — og á þann hátt getið þér lifað fullkom-
lega sjálfstæðu og siðferðislegu lífi. Alt saman af því að