Eimreiðin - 01.07.1920, Blaðsíða 37

EIMREIÐIN]
KRÍLOF
229
með mikilli viðhöfn. Síðan kallaði konungur dýranna
saman alla höfðingja ríkisins; hélt hann langa og hjart-
næma ræðu; kvaðst orðinn gamall, og helst vilja láta
af ríkisstjórn, enda væri nú sonur sinn heim kominn úr
skólanum, og mundi hann ekki bresta þekkingu til að
taka við stjórnartaumunum. Síðan kallaði hann son sinn
til sín, og bað hann, í stuttu máli, að gera grein fyrir
því, er hann hefði lært, og hvernig hann hugsaði sér að
nota þekkingu sína til þess að efla hag og velferð þegna
sinna.
»Það hefi eg lært, faðir, er enginn yðar kann, sem hér
er staddur«, mælti rikiserfingi; »eg veit upp á hár, hvar
hver fugl verpir, ofan frá erninum niður að kornhænunni;
eg veit alt um lifnaðarháttu hvers fugls, hve mörgum
eggjum hann verpir og hvað hann þarf til sins lífs viður-
halds. Eg gseti, ef þið mættuð vera að því að hlusta á
slíkt, romsað það upp fyrir ykkur viðstöðulaust, en læt
það nægja að afhenda yður hér vitnisburðarskjalið, er eg
fékk hjá kennara mínum að loknu náminu. Og hvenær
sem yður þóknast að afhenda mér stjórnartauma ríkis-
ins, er eg þess reiðubúinn að kenna þegnum mínum að
búa til fuglahreiður«.
Þegar dýrin heyrðu þetta, ráku þau upp öskur mikið;
það var þó heldur heilla- og hagsbótavon að slíkri kunn-
áttu.
Ljónið sá nú um seinan, að ríkiserfinginn hafði ekkert
lært, er þegnunum mætti að notum verða; hafði ekki
einu sinni hugmynd um þarfir dýranna, eðli þeirra og
einkenni, þótt hann ætti yfir þeim að ráða, enda hafði
hann engin kynni haft af öðrum lifandi verum en fugl-
unum. —
10.
Á aldarafmæli Krílofs var mikið um dýrðir á Rúss-
landi; hátíðahöld um alt land; má með sanni segja, að
þjóð hans hafði hann í hávegum jafnt lífs sem liðinn.
Meðan hann lifði, bar hún hann á höndum sér og jós í
hann gjöfum, en geymdi minningu hans látins í heiðri.