Eimreiðin - 01.07.1920, Blaðsíða 34

226
KRÍLOF
[EIMREIÐlíí
að ekki máttu eyða einum einasta gullpening fyr en þú
hefir losað þig við pyngjuna og kastað henni í ána þarna,
Að svo mæltu hvarf hinn ókunni maður. Beiningamað-
urinn beið ekki lengi boðanna, en stakk hendinni í budd-
una og tók úr henni hvern peninginn á fætur öðrum; en
buddunni datt honum auðvitað ekki í hug að kasta frá
sér að svo komnu. »Það er ekki oft, sem hnífur minn
hefir komið í feitt; það er því best að nota tækifærið og
fá sér væna peningahrúgu; í fyrra málið verð eg orðinn
rikur maður, og þá fer eg að lifa eins og kongur«.
En daginn eftir hafði honum snúist hugur. »Eg er nú
orðinn sæmilega efnaður«, sagði hann við sjálfan sig, »en
eg held að eg geri nú ekki annað þarfara en að bæta
öðru eins við; það er nógu gaman að skildingunum, og
ekki get eg talist landeyða meðan eg er við þetta dundur^
Eg fer nú að geta keypt mér hús, hesta og vagn, en ef
eg gæti nú safnað svo, að eg gæti keypt mér væna jörð,
væri þá ekki heimska að hafna slíku. Jú! eg ætla að
eiga budduna einn daginn enn þó eg verði að sveita; það
er gott að hugsa til þess að njóta gæðanna síðar. En
svo liðu dagar, vikur, mánuðir og ár. Beiningamaðurinn
var altaf að safna og safna. Einu sinni var hann kominn
með budduna ofan að ánni, en þá gat hann ómögulega
fengið af sér að skilja hana við sig; hann sneri því aftur
og hélt áfram að safna; alt af meira og meira frá morgni
til kvölds. Árin liðu; betlarinn var ekkert orðinn annað
en beinagrind, úttaugaður á líkama og sál, en altaf voru
skjálfandi hendurnar að seilast í einn gullpeninginn af
öðrum; og einn morguninn fanst hann örendur á sama
bekknum, sem hann oftast hafði setið á innan um maur-
ana sína, og var hann þá að telja níundu millíónina. —
8.
í dæmisögunni um kafarana hefir Krílof fyrir augum
heilabrot heimspekinga á hans tímum.
Einu sinni í fyrndinni var konungur nokkur, er mjög
runnu á tvær grímur um það, hvort vísindin væru frem-
ur til gagns en ógagns, og hvort mentunin svokallaða