Eimreiðin - 01.07.1920, Blaðsíða 2

194
ÞEGAR KONUR FYRIRGEFA —
[EIMREIÐIN
— Hvítagaldur, endurtók hún og undi sér við orðið.
Hvað það mundi eiga ljómandi vel við hvita kjólinn,
sem eg hefi fundið hjá Stern Brothers. I afmælisgjöf, ha?
Hann kostar ekki nema 199 dollara og 85 cent.
Og eg var himinlifandi! Hvaða maður í víðri veröld
átti konu, sem gat svarað með jafnhagsýnu snarræði.
Var það ekki guðlast að kalla hana fákæna? Hvað er það
annað en hrottalegt karlmannsæði að vilja sprengja hina
unaðslegu umgerð kvenleikans með bungandi vitsmunum.
Sumar konur hafa aðdáanlegt lag á að leyna sinum
fátæka anda bak við blekkjandi hlédrægni. Lillie var
langt of hreinskilin að eðlisfari til að geta það. Mér blæðir
að þurfa að segja það, en þessi tilhneiging til að vera
hreinskilin gerði hana stundum ofurlítið lausa við að
vera nærfærin:
Eg var meðalmaður á vöxt, með stórt nef, og liður á
því miðju. Einn dag, þegar eg kraup á kné með höfuðið
i kjöltu minnar dýrmætu Lillie, strauk hún hár mitt og
vanga með allri viðkvæmni jarðneskrar blíðu, lyfti upp
höfði mínu, leit inn í augu mér og sagði:
— Pú hefir nú ekkert klassiskt nef.
Eg rauk upp, með hvassan broddinn af orðunum á
kafi inni í mínu hégómagjarna hjarta. En eg var ekki fyr
staðinn upp en Lillie sagði:
— Bara þú værir tveim þumlungum hærri. Mér hefir
alt af verið hugleikið að giftast manni, sem væri hár og
föngulegur. Því maður, sem er ekki hár, getur ekki verið
föngulegur.
Eg þekki menn, sem mundu hafa kunnað að svara.
Ef til vill ekki með orðum, heldur með — — ja, eg á
við hrottalega eiginmenn, sem mundu hafa farið að »ala
hana upp«, eins og þeim líkar að orða það. Mér blöskrar
að hugsa til, að Lillie hefði verið gift slíkum manni.
Mér datt í hug eitt augnablik að biðja hana um að
lesa Schopenhauer. Lesa um hin lífeðlisfræðilegu rök,
sem hann leiðir að því, að stórgáfaðir menn séu sjaldan
stórir vexti. En eg var of lítillátur til að brúka svo djörf
orð um sjálfan mig.