Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1917, Qupperneq 86

86
Nú á margur bágt
í burtu, til þess aö sem minst beri á morðunum. í Mikla-
garði eru margir útlendingar, og Tyrkir vilja ekki, að Vest-
urlandabúar sjái gjöröir þeirra nje þeim verði kunnugt um
hryðjuverk þeirra.
Eins og nærri má geta og þegar er orðið ljóst af
þessu, sem hjer er sagt, er eymd manna og volæði í
Litlu-Asíu ekki minni en þar sem það er mest í Evrópu.
I Belgíu hefur mönnum verið hjálpað með framúrskarandi
dug og fyrirhyggju, sjerstaklega af Bandamönnum í Norð-
ur-Ameríku. Pólverjum hefur og verið hjálpað, þó ekki
sje það nærri eins mikið, Danir t. a. m. hafa sent þeim
miklar vistir að gjöf. Ymsir góðir menn reyna og að
hjálpa Armeningum, og þar á meðal er einn maður af
íslensku bergi brotinn, Age Meyer Benedictsen, sem þjóð-
kunnur er á íslandi. En það er hvortveggja að þeir eru
svo fjarri, að erfitt er að veita þeim hjálp og ná til
þeirra, og auk þess er ávalt minstur áhugi manna að
hjálpa þeim, sem fjarstir eru. Sökum þess fá þeir litla
hjálp í samanburði við þær þjóðir, sem mest hafa liðið í
Norðurálfunni.
Kennimaður einn danskur, Mygind að nafni, hafði í
nokkur ár dvalið í Líbanon. Hann varð að hverfa þaðan
í haust sökum hungurs og halda heim til átthaga sinna.
Eins og kunnugt er, liggur Líbanon á Sýrlandi, fyrir
miðjum botninum á Miðjarðarhafinu. Fjallgarður þessi er
landstjóradæmi fyrir sig með nokkrum landsrjettindum.
Par búa um 200000 Arabar, sem hafa trú Múhameds, en
alls eru þar á fjórða hundrað þúsund manna (327000). Par
eru margir kristnir menn og margir trúarflokkar. Tyrkir
bönnuðu allan aðflutning til landsins, og var því útlit fyr-
ir, er sjera Mygind fór þaðan, að flestallir landsmenn
mundu þar bíða bana af hungri. Margir voru þegar dánir.
Sjera Mygind fór um Litlu-Asíu. Hann sá þar mörg
lík þeirra manna, sem myrtir höfðu verið. Armeningar