Aldamót - 01.01.1893, Page 4
4
»krjúpum að eins yzt á tröppur,
aumir menn, á fótskör hans«.
Þó að eg í andastríði
aldrei verði biturt sverð,
nægir mjer það ef jeg að eins
andans traustur stafur verð.
Þótt jeg brjóti’ ei borgarmúra
básúna með sterkum gný,
gjör mig, herra, hirðispípu,
hjer sem ljúft sje blásið í!
Kirkjuklukkan í Farum.
Eptir C. J. Boye.
I nánd við Farums-vatn, sem kringt er viði
og vaxið fögrum runnum allt í kring,
er þorp eitt smátt í sveitasælu friði,
og sömuleiðis umgirt blómgum hring.
Þar allt í kringum grösug engi gróa
er grundin sljett er klædd í sumarskrúð.
En yfir vatnið, grund og græna móa,
þar gnæfir rauðleit sveitakirkjan prúð.
Þar hús í þyrping kringum kirkju standa,
en kirkju næst er prestsetrið að vanda.
Einn aptan siðla sat í stofu klerkur;
það seint á hausti var, og myrkt um slóð;
þar úti fyrir stormur æddi sterkur,
svo stundu húsin, — tungl í skýjum óð;
það stundum brá á glugga daufum glampa;