Aldamót - 01.01.1893, Side 37
37
Þegar frásögur gamla testamentisins um þetta
eru teknar fyrir af mönnum, sem hugleikið er að
fá sannanir fyrir því, er þeir fyrir fram hafa slegið
föstu í huga sínum, er vandinn ekki mikill að gjöra
þær svo voðalegar í huga þeirra manna, er lítið eða
ekkert hafa um þetta hugsað, að hárið rísi upp á
höfðum þeirra. Það er hægðarleikur, að svívirða
sannleikann í einni setningu, þótt ef til vill verði að
verja mörgum setningum til að sannfæra menn um,
að slíkt sje óhæfa. Jafnvel hinn mesti hagleiksmað-
ur er lengi að byggja upp aptur húsið, sem þorpar-
inn brenndi upp á fáeinum augnablikum.
Jeg ætla þá fyrst í þessu sambandi að miuna
tilheyrendur mína á þann sannleika, að Gfyðingar
voru f öllum þessum tilfellum að framkvæma dóma
drottins. Hvervetna í sögu mannkynsins sjáum vjer,
að þjóðir og þjóðflokkar, sem sokkið hafa niður í
megna siðaspilling, hafa hrapað úr tölu þjóðanna og
horfið úr sögunni, eða því sem næst. Aðrar þjóðir
rísa þá upp til að fullnægja dómum sögunnar, sem
um leið eru dómar drottins, yfir glæpum og siða-
spilling. Það virðist svo sem þjóðirnar ekki síður
en einstaklingarnir haíi hver sinn mæli að fylla. Og
þegar mælir vonzkunnar og siðaspillingarinnar er
fullur á barma, er dómurinn kveðinn upp og honum
á einn eður annan veg fullnægt eptir því, sem mála-
vextir eru. Ein þjóðin verður þannig opt til að hegna
annarri. Það er drottinn, sem þannig stýrir gangi
sögunnar, samkvæmt trú kristinna manna.
Og dómarnireru hans dómar; hegningin kemur
írá honum. Sú þjóð, sem trúir á drottin og skilur,
að drottinn vill hafa hana sem verkfæri í hendi sjer
til að koma tram hegning yfir synd og glæpum í