Aldamót - 01.01.1893, Blaðsíða 147

147
úrunnar öfl. Tilveran sýnist samanstanda eða hald-
ast saman af tómum mótsetningum. Menn tala um
lifsafl, aflið, sem framleiðir lífið og heldr því við allt
frá hinu undr lága lífi neðst í vaxtaríkinu upp til
hins göfuga, dýrðlee;a, hátignarfulla lífs fyrir ofan
hið œðsta líf skynlausu dýranna, lifsins i manninum,
kórónu sköpunarverksins. Og vér vitum, að menn
tala þar satt mál. Vér vitum af lífsaflinu í sjálfum
oss, hvort vér erum svo lærðir að skoða það sem
samsafn af mörgum samverkandi öflum eða ekki.
En eins víst og lífsaflið er til, eins víst er til nokk-
uð, sem kalla mætti dauða afl, það er að segja kraftr,
sem sí og æ er að leitast við að vinna sigr yfir lífs-
aflinu, gjöra út af við lifið. Dauðinn er ár og síð
og alla tíð að elta og ofsœkja lífið, og innan lengri
eða skemmri’tíma nær hann því. En jafnóðum ris
upp nýtt líf á öðrum stöðum, svo að mitt í umskift-
ingunni helzt þó jafnvægið stöðugt á milli lífsaflsins,
sem allt at er að skapa og uppbyggja, og dauða-afls-
ins, sem jafnt og þétt heldr áfram sínu eyðilegging-
ar-verki. Allt, sem lifir, verðr að gjöra sér þessi
lífsins og dauðans örlög að góðu. Hinn eilífi kær-
leikans guð stendr á bak við þessi örlög, hvort-
tveggja aflið, sem örlögunum ræðr. Það hlýtr þá
endilega að vera kærleikr í öllu þessu, þó menn sjái
hann ekki eða vilji ekki viðrkenna tilveru hans.
En svo bœtist nú enn nokkuð við, sem enn þá
miklu meir sýnist vitna á móti því, að þetta jarð-
neska líf sé í höndum virkilegs guðlegs kærleika.
Látum vera að lífið hætti og dauðinn vinni sigr yfir
þvf, þegar það er búið að fullnœgja sinni ákvörðun,
framkvæma það, sem það augsýnilega hafði hœfileg-
leika fyrir, ljúka sínu dagsverki. Jurtin sú eða sú,
10*