Aldamót - 01.01.1893, Síða 152
152
sáma örlaga-rún, þetta óákveðna, nndarlega, óskilj-
anlega ef, stendr vissulega líka sem inngangsorð tií
hinnar andlegu æíisögu hvers einasta manns. Ef
mannsandanum tekst að komast hjá slysi, lenda
undir afli hins illa, þá er allt gott; hið andlega líf
þess manns heppnast þá; hann nær sinni andlegu
ákvörðun. En ef ekki, verði hann fyrir slysinu, þá
hlýtr hann andlega að misfarast; hann glatast and-
lega. Og þar sem hinn andlegi lífsmögulegleikr er
svo óendanlega mikill, hin andlega ákvörðun manns-
ins svo guðdómlega há, þá er auðvitað, hvílik hræði-
leg tragedía það verðr, þegar þetta slys kemr fyrir
og allr hinn óendanlegi fullkomnunar-mögulegleikr
er eyðilagðr. Slíka tragedíu eða harmsögu kallar
hið kristilega tungumál glötun, og skynsemin neyð-
ist til, hvað sem tilfinningar vorar segja, að viðhafa
sama orðið. Það glatast svo undr margt líf í hinni
sýnilegu tilveru. Og eftir sama lögmáli má búast
við þvi, telja það sjálfsagt, að alveg eins misheppn-
ist eða glatist svo og svo mikið af hinu andlega lífi,
sem skapað hefir verið, eða með öðrum orðum, að-
af mannkyninu, þessu œðsta ríki í heimstilverunni,.
týnist eitthvert brot, glatist fleiri eða færri einstak-
lingar í andlegu tilliti, — að af mannkynseinstak-
lingunum fái svo eða svo margir eigi náð hinu setta
takmarki eða sinni ákvörðun. — Það er til glötun i
heimi náttúrunnar, og það sýnist eigi annað geta
verið en að glötun sé líka til í hinum andlega
heimi.
Það má búast við þeirri mótbáru á móti þessari
röksemdafœrslu, að ef sama lögmálið ræðr með til-
liti til hins andlega lífs eins og náttúrulífsins, þá
ætti líka glötun hvorstveggja lífsins að vera hiu