Aldamót - 01.01.1893, Side 25
25
eru stóryrðin látin dynja eins og þjettasta hagldrífa
yfir oss, fáráða, »rjetttrúaða« menn.
Þegar gamla testamentið á hinu austurlenzka
barnamáli sínu talar um reiði guðs, er ætíð meint
eitt af tvennu : vanþóknun og viðbjóður heilagleik-
ans við syndinni, eða hegning sú, sem hann, hinn
rjettláti dómari, lætur hið illa verða fyrir. Þegar
spámaðurinn Jeremías segir: »Fyrir hans reiði bif-•
ast jörðin]«, meinar hann hið hegnandi rjettlæti
drottins, sem er ein af hinum æðstu og göfugustu
hugmyndum um guðdóminn. Og þegar Esajas seg-
ir: »Því eins og jeg sló þig, þá jeg var reiður, eins
miskunna jeg þjer þá jeg er iíknsamur1 2«, var auð-
vitað ekki tilgangur hans að benda á nokkra mót-
sögn 1 eðli drottins, heldur sýna hann sem hinn al-
góða föður, er lætur hegning og líkn fylgjast að í
uppeldisstarfsemi sinni. — »Guð er rjettlátur dómari;
hann er sá guð, sem reiðist daglega«3, segir Davíð,
og meinar að daglega sje vanþóknun og viðbjóður
hjá honum við syndinni og daglega sje hann líka að
hegna syndurunum, eins og hin líknarfullu orðatil-
tæki, er á eptir koma, bezt sýna4.
í 1. Mós. 6, 6 stendur: »Þá iðraðist drottinn
þess, að hann hafði skapað manninn á jörðunni«.
Með þessum orðum er engan veginn gefið í skyn,
að guð sje breytingunum háður eins og maðurinn,
og ekki skildu Gyðingar orð þessi á þann veg. Þeir
1) 10, 10.
2) f>0, 10. Eiginlega ætti þessi ritningarstaður að hljóða
á voru máli þannig: I reiði minni sló jeg þig og í lík-
semi minni het' jeg miskunnað þjer.
3) Sálm. 7, 11.
4) Sbr. 12. og 13. vers í sama sálmi. Til frekari saman-
hurðar má benda á Dóm. 2, 14; 2. Kon. 17, 18; 4. Mós. 11,33.