Aldamót - 01.01.1893, Side 42
42
Hann er svo harður, til þess að fá að vera svo óum-
ræðilega mildur. Dagsdaglega hefur hann sársauk-
ans*kvöl eins og sprota í hendi sjer til að koma
mönnunum í skilning um mildi sína og miskunnsemi.
Ljósast og átakanlegast kemur þetta kærleiks-
lögmál drottins fram í sögu hinnar útvöldu þjóðar.
Ollum þjóðum jarðarinnar átti hún til blessunar að
verða. Umhverfis hana var spillingin og fráhvarfið
frá hinum sanna guði á allar hliðar. Yfir myrkum
mannheimi var stjarna frelsisins upp að renna. Atti
myrkrið að fá leyfi til að svelgja hana upp, — blása
sínum eitraða anda á hana, svo hún slokknaði? Átti
þessi arga afguðadýrkun að fá leyfi til að kæfa nið-
urþneðvitundina um einn sannan guð? Áttu þessar
spilltu og útlifuðu heiðingjaþjóðir að fá leyfi til að draga
þessa ungu, útvöldu þjóð, sem gædd var svo mörg-
um dásamlegum hæfileikum og endurfæða átti gaml-
an og ellihruman heim til nýrrar og fagurrar æsku,
niður í það dauðans dýki, er þær voru sjálfar sokkn-
ar í?
Milda og blessaða drottins böndin, sem heldur
um stjórnvöl sögunnar, vann það kærleikans verk, að
útrýma nokkrum gjörspilltum þjóðflokkum, til þess
meðvitundin um og trúin á sannan guð fengi griða-
stað á jörðunni. Rjettlát og miskunnsöm og mild
var hún þá eins og ætíð. En hve hörð og hve órjett-
lát liefði hún ekki verið, ef hún hefði látið þetta
ógjört. Saga nútíðarþjóðanna hefði þá verið saga
þeirra Kananíta, Hetíta, Hevíta, Feresita, Gergeasíta,
Amoríta og Jebúsíta.
Þeir sýnast vera næsta þýðingarlitlir við fyrsta
álit, þessir endalausu bardagar, sem sagt er frá í
gamla testamentinu, og margur hefir á þeim hneyksl-